ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Ταβέρνα "η Κληματαριά" (η ιστορία της από το 1927 μέχρι και σήμερα)

Αν και το όνομα της ταβέρνας το είχα ακούσει από τη μητέρα μου, ως μία από τις παλιές λαϊκές ταβέρνες της παλιάς Αθήνας δεν είχε τύχει ποτέ στο παρελθόν να την επισκεφθώ. 
Το κτήριο της ταβέρνας βρίσκεται κοντά σε παλαιό Ιερό του Απόλλωνα (ή Ασκληπιείο?) - που σήμερα πάνω του βρίσκουμε χτισμένο ένα εκκλησάκι - και δίπλα από την περιοχή όπου χτίστηκε το πρώτο σκεπαστό θέατρο της Αθήνας (Δημοτικό Θέατρο) από όπου πήρε το όνομά της η Πλ. Θεάτρου.
Το πρώτο σκεπαστό Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας - Κατεδαφίστηκε το 1939

Ο χώρος που στεγάζει τη σημερινή ταβέρνα χρησιμοποιούνταν στα τέλη του 19ου αιώνα ως καφενείο για τις συναθροίσεις μετά τις τελετές μιας μικρής μονόκλιτης ξυλόστεγης βασιλικής με χαρακτηριστικό στοιχείο το αρχαίο κορινθιακό κίονα ο οποίος βρίσκεται στο Ιερό Βήμα και εξέχει από τη στέγη. Ο ναός ο οποίος βρίσκεται στην οδό Ευρυπίδου 70, ονομάζεται Αη Γιάννης στην κολώνα (ή Αη Γιάννης ο θερμαστής) και γιορτάζει την 7 Ιανουαρίου και την 29 Αυγούστου.  Η κολώνα που διαπερνά το ναό λέγεται πως ανήκε σε ιερό του Ασκληπιού. Οι παλαιοί Αθηναίοι πίστευαν πως ο Αη Γιάννης είχε θαυματουργή ιδιότητα ως προς την ίαση από πυρετό. Ο Καμπούρογλου διέσωσε μια παράδοση που έλεγε ότι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος «στα τελευταία του έστησε μια κολώνα, και στο θεμέλιό της έδεσε όλες τις αρρώστιες με μετάξια λογιώ-λογιώ χρώματα, και τα έχωσε εκεί βαθιά και από πάνω τους έβαλε την κολώνα και είπε: Σαν θα πεθάνω, όποιος αρρωστήσει, να έρθει να δέσει ένα μετάξι στην κολώνα τρείς κόμπους, με ό,τι χρώμα έχει η αρρώστια του, και να πει τρείς φορές: “Αϊ- Γιάννη μου, εγώ δένω την αρρώστια μου και η χάρη σου ναν τήνε λύσει” και ευθύς θα γιατρευτεί».Το χριστιανικό εκκλησάκι αναδείχθηκε σε σπουδαίο κέντρο προσευχής και ταμάτων για προστασία και θεραπεία από τους πυρετούς της ελονοσίας που μάστιζε την Αθήνα έως και τις αρχές του 20ού αι.
 
Το καφενείο λοιπόν της εκκλησίας μετατράπηκε σε Οινομαγειρείο το 1927 από τον κ. Γεροδήμο και έκτοτε πήρε το όνομα "ΚΛΗΜΑΤΑΡΙΑ". 

Η ταβέρνα βρίσκεται κάτω από τη Βαρβάκειο Αγορά (Πλ.Θεάτρου 2), σε μια περιοχή που κάποτε ήταν διάσπαρτη από δερματάδικα και τσαγκαράδικα ενώ δραστηριοποιούνταν αρκετές ταβέρνες όπως:
  • το Δίπορτο (λέγεται πως πρόκειται γαι την "υπόγεια την ταβέρνα" στην οποία αναφέρεται ο Βάρναλης στους «Μοιραίους» του («Μες την υπόγεια την ταβέρνα / μες σε καπνούς και σε βρισιές / (απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα) / όλη η παρέα πίναμε εψές...»)
  • Η Στοά του Βαγγέλη κλπ 
Στην Κληματαριά σύχναζαν οι έμποροι της περιοχής και γενικότερα οι επαγγελματίες των συντεχνιών οι οποίοι απολαύναναν φασολάδα, ρέγγα, γαρδούμπα και απλά μαγειρευτά φαγητά συνοδεία άφθονου κρασιού που έρρεε από δρύϊνα βαρέλια (μάννες). Οι άνθρωποι μαζεύονταν γύρω από μαντεμένιες ξυλόσομπες για να ζεσταίνονται.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της ταβέρνας (www.klimataria.gr) , στο αρχείο της Κληματαριάς υπήρχε έγγραφο - κάηκε από πυρκαγιά - όπου γινόταν αναφορές σε μηνύσεις που δέχτηκε ο Γεροδήμος όταν θέλησε να μετατρέψει το Οινομαγειρείο σε Διασκεδαστήριο. Λέγεται επίσης ότι σε αυτό εδώ το στέκι έπαιξαν κάποτε ο Μ. Βαμβακάρης και ο Γ,. Παπαϊωάννου με τις ορχήστρες τους.
Το 1996 ανέλαβε την ταβέρνα ο νέος (και νυν) ιδιοκτήτης της ο Περικλής και παρά την νέα προσπάθεια να αλλάξει το όνομα, η "κληματαριά" εξακολούθησε να λειτουργεί στη συνείδηση του κόσμου με το όνομα που της δόθηκε το 1927.
Ο Περικλής όντας ο ίδιος μουσικός (Καφωδείο, Κοτταρού, Σκορδόπιστη) προσπάθησε να αναβιώσει  στην Κληματαριά την μουσική ατμόσφαιρα και το ύφος αλλοτινών εποχών με αξιόλογα μουσικά σχήματα.
Τα ξημερώματα της  23ης Ιουλίου 2005 η Κληματαριά τυλίχτηκε στις φλόγες οπότε κρίθηκε αναγκαία η ανακαίνισή της πάντα όμως προσπαθώντας να διατηρηθεί το γνώριμο ύφος της παλιάς ταβέρνας. Την ανακαίνιση επιμελήθηκε ο ζωγράφος και αγιογράφος Τ. Ρήγας ο οποίος επιμελήθηκε τα χρώματα και ζωντάνεψε τη πέτρα και τους πεσμένους σοβάδες με απόλυτο σεβασμό στην ιστορία και την αισθητική του χώρου.
Η ταβέρνα παρά τις γνωστές γενικότερες δυσκολίες που επικρατούν στο κέντρο της Αθήνας, εξακολουθεί να λειτουργεί στην Πλ. Θεάτρου και να προσφέρει καλό φαγητό και καλό ζωντανό μουσικό πρόγραμμα.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

"Click στην ιστορία" Τα παιδιά ρεπόρτερς της ιστορίας

 Ενα πρωτοποριακό εκπαιδευτικό πρόγραμμα μας έρχεται από το Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Το ονομάζουν "Click στην ιστορία" . Σκοπός του προγράμματος είναι η ανάδειξη της τοπικής ιστορίας μέσα από τη ματιά των μαθητών, αξιοποιώντας τις απεριόριστες δυνατότητες της κινητής επικοινωνίας στη σύγχρονη εκπαίδευση. Το πρόγραμμα απευθύνεται σε μαθητές Γυμνασίου και τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.

Το πρόγραμμα αξιοποιεί στο σύνολό του το ψηφιακό περιβάλλον στο οποίο κινούνται οι νέοι σήμερα, θέτοντας την ψηφιακή τεχνολογία στην υπηρεσία της εκπαίδευσης. Στο πλαίσιο του προγράμματος, οι μαθητές, εξοπλισμένοι με ένα κινητό τηλέφωνο που χρησιμοποιείται ως φωτογραφική μηχανή, κάμερα και συσκευή εγγραφής φωνής, γίνονται «ρεπόρτερ της ιστορίας». Εξερευνούν την πόλη, τη γειτονιά και το χωριό τους, συλλέγουν τεκμήρια από οικογενειακά φωτογραφικά άλμπουμ, πολιτιστικούς θεσμούς και δημόσια αρχεία, και φτιάχνουν τις δικές τους οπτικοακουστικές παρουσιάσεις.

Το ερευνητικό οπτικοακουστικό υλικό αποστέλλεται μέσω του δικτύου της Vodafone στη διαδικτυακή πλατφόρμα http://local.e-history.gr/

Οπως λέει χαρακτηριστικά στην ιστοσελίδα του το ΙΜΕ : 

Η ιστορία είναι γύρω μας. Στα παλιά κτήρια της γειτονιάς μας, στα ονόματα των δρόμων και των πλατειών, στα δημόσια μνημεία.
Η ιστορία είναι μέσα μας. Στη γνώση της προέλευσης και της καταγωγής μας, στις μνήμες των ανθρώπων και στις ιστορίες που αφηγούνται.
Η ιστορία είναι παντού, γιατί είναι χρόνος. Είναι τα υλικά ή άυλα σημάδια που αφήνει το παρελθόν και που, σαν ζωντανοί οργανισμοί, εξελίσσονται με το πέρασμα του καιρού και τις εναλλαγές των γενεών. Είναι επίσης ο τρόπος, με τον οποίο σκεφτόμαστε και εξηγούμε το παρελθόν.
Η ιστορία έχει μεγάλη σημασία για τους ανθρώπους. Τους δίνει το πλαίσιο, στο οποίο μπορούν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους και τους άλλους. Τους δίνει μια ταυτότητα στο χώρο και στο χρόνο.
Με το πρόγραμμα «Click…στην ιστορία» θέλουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια τις όψεις της ιστορίας που, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, είναι κομμάτι του εαυτού μας και των εμπειριών μας. Απευθυνόμαστε στους μαθητές και τις μαθήτριες του Γυμνασίου και του Λυκείου και τους προσκαλούμε να ανακαλύψουν την ιστορία και τις ιστορίες από τις οποίες αποτελείται και να μας τη δείξουν μέσα από τη δική τους οπτική γωνία.
Με ερωτήματα άλλοτε απλά κι άλλοτε πιο σύνθετα, οι μαθητές, εξοπλισμένοι με ένα κινητό τηλέφωνο που χρησιμοποιούν ως φωτογραφική μηχανή, κάμερα και κασετόφωνο, γίνονται «ρεπόρτερ της ιστορίας». Έρχονται σε επαφή με την κοινωνία που περιβάλλει το σχολείο τους, εξερευνούν την πόλη, τη γειτονιά και το χωριό τους, συλλέγουν τεκμήρια από οικογενειακά φωτογραφικά άλμπουμ, πολιτιστικούς θεσμούς και δημόσια αρχεία, και φτιάχνουν τις δικές τους οπτικοακουστικές παρουσιάσεις.
Μέσα από τη συνεργασία μαθητών, εκπαιδευτικών και ερευνητών του ΙΜΕ, το πρόγραμμα «Click…στην ιστορία» δείχνει πως η ιστορία, στην οποία όλοι ανήκουμε, μπορεί να γίνει η ιστορία που ανήκει σε όλους μας.

Πηγή 

http://local.e-history.gr/pages/viewpage.action?pageId=1933706 

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Διοργάνωση του 5ου Διεθνούς Συνεδρίου Ελληνικού Πολιτισμού - «Ο Μύθος ως Μορφή Δύναμης, Δημιουργίας και Πολιτιστικής Αναβίωσης»(πρόσκληση)

Προσεγγίζοντας την έννοια του μύθου ως πηγή ζωής, αντιλαμβανόμαστε την πολυδιάστατη σημασία του σε όλο το εύρος της παγκόσμιας ιστορίας των πολιτισμών.
Μέσα από τα μονοπάτια της τέχνης, του λόγου, της λαογραφίας, της χειροτεχνικής δραστηριότητας, της θρησκείας, των κοινωνικών και εθνικών ανακατατάξεων, ακόμη και της πολιτικής ή κρατικής προπαγάνδας, η έννοια του μύθου επικράτησε ως σύμβολο δημιουργίας, αλλά και χειραγώγησης.
Αυτή η γενική εισαγωγή προσπαθεί να καταστήσει το μύθο ως όχι μόνο ένα πολιτιστικό τεχνούργημα, αλλά και ένα εννοιολογικό αντικείμενο το οποίο συχνά αποτέλεσε την αφετηρία πολλαπλών μορφών δημιουργίας, αλλά και ιστορικών συμβάντων.
Ωστόσο, η διαχρονική σημασία του μύθου εξακολουθεί να έχει ουσιαστικό ρόλο στη συνεχή διαμόρφωση του πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού προφίλ ακόμη και της σύγχρονης κοινωνίας.
Στο πλαίσιο του παρόντος Διεθνούς Συνεδρίου, η έννοια του μύθου αποτελεί κεντρικό άξονα αναζήτησης, εντοπισμού και ανάλυσης φαινομένων τα οποία λειτουργούν καταλυτικά στη διαδικασία αυτής της διαμόρφωσης.
Κύριος στόχος του είναι να καταστήσει δυνατό έναν ευρύ, διεπιστημονικό διάλογο ο οποίος θα αποτελέσει γόνιμο έδαφος ερωτημάτων, έρευνας και νέων πληροφοριών που θα βοηθήσουν στην πληρέστερη ανάγνωση και ερμηνεία της λειτουργικής, αισθητικής και ευρύτερα πολιτιστικής διαχρονικότητας του μύθου.
ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ
1. Η αναβίωση του Ελληνικού πολιτισμού και η σημασία του μύθου
2. Η έννοια της μεταμόρφωσης στην ελληνική μυθολογία
3. Μύθος και τέχνες
4. Μύθος και εκπαίδευση
5. Μύθος, κοινωνία και ψυχολογία
6. Μύθος και λαϊκή παράδοση
7. Μύθος και πολιτική προπαγάνδα
8. Η φιλοσοφική διάσταση του μύθου
Καλούμε όλους τους ενδιαφερόμενους που θα ήθελαν να εκδηλώσουν ενδιαφέρον για συμμετοχή στο συνέδριο να αποστείλουν κατ’ αρχάς την «Αίτηση Συμμετοχής» και όσους επιθυμούν να παρουσιάσουν ανακοίνωση να το δηλώσουν στην αίτηση ηλεκτρονικά στην ακόλουθη διεύθυνση (sinedria.ekataios@gmail.com) με την ένδειξη «ΕΚΑΤΑΙΟΣ, 2012» και να αποστείλουν τίτλο, περίληψη (250-300 λέξεις) και μέχρι 5 λέξεις – κλειδιά της εισήγησής τους στην ελληνική και αγγλική μέχρι τις 20 Μαρτίου 2012.
Για περισσότερες πληροφορίες και για τη «Φόρμα Συμμετοχής» επισκεφτείτε τις ιστοθέσεις http://sinedria-ekataios.blogspot.com/, www.ekataios.com
Η Οργανωτική Επιτροπή

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Δημ. Ποτηρόπουλος : Πρώτιστη αναγκαιότητα στον τόπο μας η "Πολιτισμική Αναστήλωση"

Παραθέτω αυτούσιο ένα άρθρο με τίτλο "Πολιτισμική Αναστήλωση" που διάβασα στο www.archisearch.gr , το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και για αυτό το μοιράζομαι μαζί σας. 

Το άρθρο είναι του κ. Δημήτρη Ποτηρόπουλου, αρχιτέκτονα, (πληροφορίες για τον κ. Ποτηρόπουλο μπορείτε να βρείτε εδώ), ο οποίος προτείνει ως λύση στα σημερινά προβλήματα του τόπου μας την 

"ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΉ ΜΑΣ ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ"

"Η αρχιτεκτονική καθρεφτίζει στο περιβάλλον την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού στο πέρασμα του χρόνου φανερώνοντας το πνεύμα της εκάστοτε εποχής. Έτσι η εικόνα της ταυτίζεται διαχρονικά με την εικόνα της ανθρώπινης δημιουργίας (ή μη δημιουργίας). Ως αρχιτέκτονας αναρωτιέμαι, λοιπόν, ποιο το πνεύμα της σύγχρονης εποχής στην χώρα μας και ποια τα παράγωγά του – μεταξύ των οποίων και η αρχιτεκτονική – καθώς βιώνουμε μια παρακμιακή περίοδο, επιπλέον βαθιάς οικονομικής ύφεσης, η οποία αντί να περιορίζεται εξαπλώνεται συνεχώς διαβρώνοντας τον κοινωνικό και παραγωγικό μας ιστό. Αναρωτιέμαι, επίσης, μήπως ήγγικεν πλέον η ώρα να ασχοληθούμε σοβαρά με το συλλογικό μας πνεύμα και να αφήσουμε παραπέρα τις γνωστές ανούσιες θεματολογίες των «παραθύρων» της τηλεόρασης, την μικροπολιτική και τις ατελείωτες «τεχνικές» της λεπτομέρειες; Επιπρόσθετα, θέτω το ερώτημα, είναι όντως η χρηματοπιστωτική κρίση το κύριο πρόβλημά μας, τουλάχιστον σε πρωτογενές επίπεδο;
Προσωπικά είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι απειλούμαστε περισσότερο από την βαρβαρότητα και την ανοησία παρά από το δημοσιονομικό πρόβλημα – όσον αφορά στην εσωτερική του διάσταση τουλάχιστον – το οποίο αποτελεί το προφανές επακόλουθό τους. Σ’ αυτήν την εξαιρετικά αρνητική συγκυρία πολλά είναι αυτά που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν οι πολιτικοί μας, αλλά και εμείς οι ίδιοι που τόσα χρόνια τους στέλναμε στην Βουλή συντηρώντας το σύστημα. Δεν είναι ότι δυσκολευόμαστε ως κοινωνία να βρούμε την λύση στο πρόβλημά μας, φοβάμαι ότι δεν καταλαβαίνουμε κάν ποιό είναι το πρόβλημα. Τι να συζητάμε λοιπόν για αρχιτεκτονική, όταν το σπίτι μας καίγεται….Η πρώτη και μοναδική έννοια είναι να σβήσει η φωτιά….
Το κριτήριό μας αδύναμο ώστε να μπορούμε να καταλήγουμε σε ορθά συμπεράσματα, πολλές φορές παντελώς στρεβλό, καμία διάθεση σύμπνοιας και συστράτευσης προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα μεγάλα προβλήματα βοηθώντας ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί την πατρίδα μας. Βαδίζουμε χωρίς πυξίδα, διχασμένοι, ως συνήθως, πίσω από συντεχνίες και μικροσυμφέροντα, χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ. Μοιάζει να έχουμε υποστεί ομαδική κώφωση, μιλάμε όλοι μαζί αλλά κανείς δεν ακούει κανέναν, απλώς παράγουμε θόρυβο. Τελικά είναι αδύνατον απ’ ότι φαίνεται να εμπεδώσουμε ότι η εδραίωση μιας βιώσιμης οικονομικής πολιτικής, και κάθε είδους σοβαρής πολιτικής, μόνο μέσω της ουσιαστικής πολιτισμικής ανάπτυξης και κατ’ επέκταση της εκ βάθρων ανανέωσης των αντιλήψεων μπορεί να επιτευχθεί. Αντίθετα, εμείς βαδίζουμε με μια ηθική, πολιτική και αισθητική έκπτωση που αφορά μόνον στην εφήμερη απόλαυση. Προσήλωση στο χρήμα, στο φαίνεσθαι, ατομισμός και αδράνεια σε ένα φαύλο κύκλο, επικράτηση των κομπιναδόρων και των μονόφθαλμων, σήψη από την κορυφή μέχρι την βάση. Η συνείδηση έπαψε από καιρό να είναι το θεμέλιο της ανθρώπινης ύπαρξης στην χώρα μας, στην διαδρομή του χρόνου έγινε εύπλαστη, προσαρμοστική, στο τέλος της ημέρας ανύπαρκτη. Αυτή η στάση ζωής ενθαρρύνει την σύγχυση, την παρέκκλιση, τελικά τον μηδενισμό. Τι να «τσακωνόμαστε» επομένως για τα αρχιτεκτονικά ζητήματα, όταν δίπλα στο «κούρεμα» του εθνικού μας χρέους καταφέραμε να «κουρέψουμε» μόνοι μας τις προσδοκίες και τα όνειρά μας….
 
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο συζητάμε συνεχώς για ανάπτυξη χωρίς να κατανοούμε ότι μόνο και μόνο λόγω της διαφθοράς είναι αδύνατον αυτή να επιτευχθεί. Για να υπάρξει ανάπτυξη, αναγκαία προϋπόθεση αποτελεί οι «άριστοι», εν γένει οι δημιουργικοί άνθρωποι, να προσφέρουν στην χώρα ανταγωνιστικά συγκριτικά πλεονεκτήματα – είτε αυτά αφορούν στο επιχειρείν, είτε στην καινοτομία, τις επιστήμες , στις τέχνες, τα γράμματα κλπ. Πώς όμως θα αναδειχθούν οι «άριστοι» όταν τα «deals» στην Ελλάδα πραγματοποιούνται με όρους μίζας και άνωθεν παρεμβάσεων, ευνοώντας τους καπάτσους (….)  και μόνον αυτούς; Όμως, με «αέρα», επιχειρηματικές κουτοπονηριές, συνδικαλιστικούς λαϊκισμούς και διαφθορά στο πικ, ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη δεν μπορούν να υπάρξουν εις τον αιώνα τον άπαντα…. Κατασκευάσαμε μια κοινωνία της πλασματικής ευημερίας, του δήθεν, της χειραγώγησης από τα ΜΜΕ, από τη μόδα που ισοπεδώνει τα πάντα, από την αλλοτρίωση, την αποξένωση, σε έναν κόσμο του ισχυρού που δημιουργεί ίλιγγο στον αδύναμο. Διαπαιδαγωγηθήκαμε στην βάση της θεωρίας ότι η Ελλάδα μπορεί να ζει μόνο με δάνεια, επιδοτήσεις και «μαύρα» χρήματα, χωρίς να παράγει. Ότι ένας κρατικός μηχανισμός υπερτροφικός, διεφθαρμένος και ανίκανος μπορεί να αποτελεί το εργασιακό καταφύγιο, αν όχι πρότυπο (….), για κάθε νέο που αρχίζει την ζωή του. Ότι η ανίερη πελατειακή συμμαχία πολιτικών και ψηφοφόρων θα συνεχίζεται επ’ άπειρον. Ότι δεν χρειάζεται να μελετήσει κανείς, να σπουδάσει, να προσπαθήσει για να δημιουργήσει και να πάει μπροστά, αρκεί να ψάξει να «βρει τις άκρες». Εμπεδώσαμε μια χείριστη κουλτούρα, αυτή της ήσσονος  προσπάθειας και του μέγιστου, εύκολου κέρδους. Ο καταστροφικός αυτός συνδυασμός συνεισφέρει ένα πρόσθετο, πέραν του οικονομικού, δηλητηριώδες φορτίο αμφισβήτησης του κύρους μας που μας εκθέτει διεθνώς. Υπονομεύει την ίδια την προοπτική της χώρας καθώς όσο πιο χαμηλά τοποθετούμε τον συλλογικό μας πήχη τόσο μικρότερες θα είναι προφανώς και οι προσδοκίες για το μέλλον μας. Εκ παραλλήλου, σε μια μόνιμη κρίση εσωστρέφειας, μυρικάζουμε αενάως τις δικές μας σουρεαλιστικές δήθεν «αλήθειες» – περί του ικανού ελληνισμού, των «πατροπαράδοτων αξιών του έθνους» και άλλων τέτοιων ευτράπελων – βλογώντας, ως «αυτάρκεις» που είμαστε, οι ίδιοι τα γένια μας. Από αποτελέσματα, βέβαια, μηδέν! Τί να συζητάμε λοιπόν για υψηλή αρχιτεκτονική, τα προβλήματά μας είναι άλλης τάξης και πυρηνικά….
Αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ για την γενιά μου, την «περίφημη» γενιά του Πολυτεχνείου. Γι’ αυτούς που βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας αλλά και για όλους εμάς τους υπόλοιπους που τόσα χρόνια δεν μιλούσαμε. Από το οραματικό «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» της δεκαετίας του ʹ70, φτάσαμε σήμερα στο παρακμιακό «gourmet-ιδιωτικό σχολείο-θράσος». Διαβρωθήκαμε. Αναδείξαμε ένα ιδιότυπο είδος νέο-έλληνα με απίστευτες απαιτήσεις, με πόζα και ύφος, χωρίς κανένα πολιτικό κριτήριο ή έστω ανησυχία για την εθνική μας κατρακύλα, χωρίς κοινωνική ευαισθησία, χωρίς μόρφωση και αισθητική – με την γενικότερη έννοια του όρου –  με περισσή όμως έννοια για το αν η παρέα του έχει πλούσιο πορτοφόλι, ακριβό αυτοκίνητο και σκάφος. Στερήσαμε από τη γενιά των παιδιών μας την αθωότητα και τον αυθορμητισμό, τις αξίες με τις οποίες εμείς ίδιοι, ή κάποιοι από μας, μεγαλώσαμε. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν πολλοί νέοι, οι περισσότεροι ίσως, οι οποίοι δεν ακολούθησαν το κάλπικο όνειρο που τους «πουλήσαμε». Τι να λέμε, επομένως, αναλύοντας αρχιτεκτονικές θεωρίες…..
Με δική μας, και όχι μόνον, ευθύνη η σημερινή Ελλάδα έχει θεμελιωθεί στην αμφισβήτηση αξιών. Σε μια ισορροπία τρόμου. Από τη μία πλευρά η κατεδάφιση της αξιοκρατίας, η καθολική σχεδόν επικράτηση της διαφθοράς, από την άλλη ο φόβος για το «καινούργιο» – προσωπικά θεωρώ ότι είμαστε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία – η άρνηση της προόδου. Ποιό θα είναι άραγε το μέλλον μας; Θα  είναι το «κούρεμα» των προσδοκιών και των ονείρων μας, η μιζέρια, ο μαζικός φόβος και η τυφλή οργή, ή θα είναι η ανάταξη της κοινωνίας μας και η άνθηση της δημοκρατίας, η επιστροφή της αξιοπρέπειας, η πολιτισμική αναγέννηση; Από την χώρα μας απουσιάζει δυστυχώς η έννοια της δημιουργικής πνευματικής «εξέγερσης», αυτή που οδήγησε άλλους ευρωπαϊκούς λαούς στην Αναγέννηση, στον Διαφωτισμό. Η πρόσφατη πολιτισμική ιστορία μας αποτελεί ένα από τα πιο αδικημένα και απαξιωμένα κεφάλαια της σύγχρονης Ελλάδας. Έτσι, πολλοί από τους πρωταγωνιστές της, αλλά και κάποιοι που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν στο μέλλον, κουράστηκαν, υπέστειλαν την ένταση της προσπάθειας, άλλοι παραιτήθηκαν, ορισμένοι αφιερώθηκαν σε άλλου είδους δραστηριότητες, αρκετοί εγκατέλειψαν τον τόπο. Ακόμη περισσότεροι θα τον εγκαταλείψουν από εδώ και πέρα. Τί να φιλοσοφούμε λοιπόν περί αρχιτεκτονικών τάσεων, όταν ο κόσμος μας καταστρέφεται….
Οφείλουμε ως κοινωνία να στρέψουμε την προσοχή μας στον πολιτισμό ο οποίος αφορά όλους και τα πάντα, μέσα από αυτόν πρέπει να προσπαθήσουμε να χτίσουμε ένα νέο συλλογικό όραμα για να καταφέρουμε να πορευτούμε προς το μέλλον. Μόνον μέσα από την ζωογόνο δύναμή του θα αλλάξει η νοοτροπία μας και θα τεθούν οι βάσεις μιας ευνομούμενης και συντεταγμένης, σύγχρονης χώρας. Για όλα αυτά απαιτείται βέβαια κοπιαστική και συντονισμένη προσπάθεια υψηλής απόδοσης, μεταξύ του πολιτικού, του νομοθέτη και του συνειδητοποιημένου πολίτη, το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο τα διαθέτουμε όλα αυτά;…. Είπε πρόσφατα ο κορυφαίος αμερικανός διανοητής Noam Chomsky σε μία συνέντευξή του: «Η ζωή μοιάζει με το σκαρφάλωμα ενός βουνού με στόχο να κατακτήσεις την κορυφή. Όταν όμως φτάσεις στην κορυφή που έχεις βάλει στόχο ανακαλύπτεις ότι από εκεί φαίνεται και μια άλλη, νέα κορυφή, πέρα από αυτήν που κατάκτησες, και επομένως πρέπει να συνεχίσεις την προσπάθεια. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι έχεις ήδη κατακτήσει τον προηγούμενο στόχο σου. Νομίζω ότι αυτή είναι όλη η ανθρώπινη Ιστορία, επαναλαμβανόμενες κορυφές για τις οποίες κάποιοι πάλεψαν ώστε να κατακτηθούν….». Πρέπει να ξεχάσουμε πια τις εύκολες λύσεις, ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας είναι εξαιρετικά δύσβατος, το τοπίο απότομο και επικίνδυνο. Αν δεν ξεχωρίσει ΤΩΡΑ η ήρα από το στάρι στην Ελλάδα, αν δεν απελευθερωθούν ΤΩΡΑ οι υγιείς δυνάμεις της – αυτές που πραγματικά είναι σε θέση να φέρουν νέα πνοή και να αλλάξουν τα πράγματα – είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι δεν θα μπορέσουμε να ανατάξουμε το πρόβλημα. Προκειμένου να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την διατύπωση ενός νέου οραματικού συλλογικού στόχου, η αναγέννηση της παιδείας μας, γενικότερα η συνολική πολιτισμική μας «αναστήλωση», αποτελούν επιβιωτική για μας ανάγκη, την πρώτη, την δυσκολότερη κορυφή που πρέπει να κατακτήσουμε. Απευθύνω έκκληση προς τους καλούς συναδέλφους και φίλους πανεπιστημιακούς δασκάλους, προς τους διανοούμενους της χώρας μας, να αναλάβουν επιτέλους πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή. Ο εθνικός μας χρόνος τελειώνει και εμείς περί άλλα τυρβάζουμε….   "
 
Προσθέτω κι εγώ τη δική μου φωνή στην φωνή του κ. Ποτηρόπουλου στο όνομα της αναγκαιότητας της "πολιτισμικής αναστήλωσης" του τόπου μας.

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Προβολή και προώθηση Κασιώτικων προϊόντων

Παρασκευή σιτάκας στο μιτάτο του κυρ Αντώνη (Φωτό δική μου από προηγούμενη ανάρτηση)
Στις δύσκολες στιγμές που διανύει ο τόπος μας, υπάρχουν και εκείνοι που παλεύουν να δημιουργήσουν διεξόδους από τις στενές ατραπούς στις οποίες έχουμε εγκλωβιστεί.
Ετσι λοιπόν οι Κασιώτες αποφάσισαν να προωθήσουν και να προβάλλουν τα προϊόντα τους και να τα διαθέσουν σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Πρόκειται για μια αξιόλογη προσπάθεια που πιστεύω πως αξίζει να την αγκαλιάσουμε. 

Για αυτό παραθέτω το μήνυμα που στέλνει ο επί κεφαλής του Αγροκτηνοτροφικού Συνεταιρισμού της Κάσου προς όποιον ενδιαφέρεται είτε να αγοράσει είτε να στηρίξει την προώθηση των προϊόντων του νησιού :

ΑΓΡΟΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΚΑΣΟΥ

Θέμα : Προβολή και προώθηση κασιώτικων προϊόντων

Αγαπητοί συμπατριώτες,
Οπως γνωρίζετε, από τον περασμένο Ιούλιο, ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Κάσου άρχισε να υλοποιεί με αποφασιστικότητα την προώθηση και προβολή των τοπικών μας προϊόντων. Πρόκειται για ένα πολύ φιολόδοξο σχέδιο, που αποκτά ιδιαίτερη αξία, σε μια πολύ δύσκολη χρονικά συγκυρία για τη χώρα μας.
Το ξεκίνημα αυτήςν της προσπάθειας στηρίχθηκε στην προθυμία, στον αυθορμητισμό και στην ανάγκη για δημιουργική διέξοδο πολλών συμπατριωτών μας, με αποτέλεσμα σε πολύ σύντομο χορνικό διάστημα, ο Συνεταιρισμός μας να μπορεί να διαθέτει προς πώληση μια μεγάλη ποικιλία προϊόντων.
Ενδεικτικά, σας παραθέτω τα ακόλουθα :
- Τυριά,σιτάκα, μέλι, κάπαρη (καρπός και φύλλα), ξερά σύκα, χοντρό αλάτι, αγγουράκια φρέσκα, σπιτικά γλυκά (σταφύλι, φραγκόσυκο, κ.λ.π.), πλαστά μακαρόνια, ροϊκιο, κρίθαμο, πεταλίες, φούσκες κλπ
Είναι αξιοσημείωτο, ότι όλα τα προϊόντα προέρχονται από διάφορους παραγωγούς, χωρίς να αποκλείεται κανείς, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα επιλογής και σύγκρισης από τον υποψήφιο αγοραστή. Η κοστολόγηση των προϊόντων γίνεται σε συνενόηση με τον εκάστοτε παραγωγό και το ποσοστό κέρδους καθορίζεται από τον Συνεταιρισμό μας. Στόχος μας είναι η αδειοδότηση παρασκευαστηρίου στην Κάσο, ώστε όλα τα προϊόντα να μπορούνμ να στέλνονται σε καταστήματα, σε πρώτη φάση, του εσωτερικού.
Στην τρέχουσα χειμερινή περίοδο, τα εν λόγω προϊόντα μπορούν να διατίθενται στην Αθήνα μέσω του
Συλλόγου Κασίων 
(Γ' Σεπτεμβρίου 56, τηλ.210-8830606) 
και 
στον Πειραιά, μέσω της Δωδεκανησιακής Εστίας 
(Υψηλάντου 143, τηλ. 6972264011).
Παρακαλούμε, να μας γνωρίσετε εάν ενδιαφέρεστε να διαθέτετε ή απλά να προμηθεύσετε κασιώτικα προϊόντα, ώστε να ενημερώσουμε με σχετική μας ανακοίνωση.

Γιάννης Φραγκούλης
Διαχειριστής Α.Σ. Κάσου

Σημείωση δική μου :
Πάντως το μέλι, η σιτάκα, τα ντολμαδάκια και κάποιες μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού που έχω δοκιμάσει είναι θεϊκά 
(gourmet θα τα χαρακτήριζα), 
αξίζει να τα δοκιμάσετε.

ΥΓ. Το κείμενο του κ. Φραγκούλη το διάβασα στον "Κασιώτικο παλμό" τ.39 του Συλλόγου των εν Ελλάδι Κασίων
ΥΓ2. Ωραία ημέρα βρήκα να κάνω την ανάρτηση....Παρασκευή και 13....

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Βιβλιοπροτάσεις : 1. "Περί του μη δειν δανείζεσθαι" & 2. "Made in Greece"

Αυτό τον καιρό διάβασα τα παρακάτω 2 βιβλιαράκια :

Το "Made in Greece" του Ηλία Μακρή 
&
Το "Περί του μη δειν δανείζεσθαι" του Πλουτάρχου 

Το πρώτο βιβλιο το πήρα δώρο σε κάποιους φίλους μέσα στις γιορτές. Πρόκειται για λεύκωμα με γελιογραφίες του Ηλία Μακρή με τον ευφάνταστο τίτλο "Made in Greece". Στο λεύκωμα αυτό, όπως επισημαίνει και ο κ. Μεταξάς (καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών) ο οποίος προλογίζει την έκδοση, αναδεικνύεται η σχέση ανάμεσα στο 
"ΓΕΛΩ"  
και στο
"ΑΝΗΣΥΧΩ" 
και 
υπογραμμίζεται αυτό που σε καμία περίπτωση 
δεν πρέπει να διαφύγει από το νου του "Πολίτη". 
Παράλληλα όμως ο Ηλίας Μακρής αν και σχολιάζει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο τα όσα συμβαίνουν στο πολιτικό προσκήνιο, σε ωθεί να χαμογελάσεις. 
.....Και ένα χαμόγελο στην εποχή μας είναι τόσο σπάνιο όσο και πολύτιμο....



Στο δεύτερο βιβλίο, το "Περί του μη δειν δανείζεσθαι" ή "Οι συμφορές του δανεισμού" ο Πλούταρχος περιγράφει με μοναδική ακρίβεια τις συνέπειες του να δανείζεται κανείς υπέρμετρα και πάνω από τις δικές του οικονομικές δυνατότητες.

"Εχεις; Μη δανείζεσαι, γιατι δεν σου λείπουν.
Δεν έχεις; 
Μη δανείζεσαι γιατί δεν θα ξεπληρώσεις ποτέ το χρέος σου.....
Δεν μπορώ να κουβαλήσω την κατσίκα,
φορτώστε στους ώμους μου το βόδι.
Ενώ δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τη φτώχεια σου,
φορτώνεις στον εαυτό σου και τον δανειστή, 
φορτίο δυσβάσταχτο και για άνθρωπο πλούσιο."
(Πλούταρχος)

Καυστικός ο Πλούταρχος (45-120 μ.Χ.), αν και έζησε τόσες χιλιάδες χρόνια πριν, καυτηριάζει με πάθος τον αλόγιστο δανεισμό (από μεριάς των οφειλετών) και την απληστία και την βαναυσότητα που κυριεύουν τους δανειστές. 
Τα λόγια του επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε μπορούν να συνταιριαστούν με τον αλόγιστο δανεισμό στον οποίο κατέφυγαν τα τελευταία χρόνια πολλοί πολίτες
(δίχως να έχουν τα αντίστοιχα οικονομικά προσόντα).
Μπορούν όμως να συνταιριαστούν και με τον αλόγιστο δανεισμό του ελληνικού δημοσίου που ολοένα και διογκώνεται και τελειωμό δεν έχει..

Το παρόν έργο του Πλουτάρχου πιθανολογείται ότι γράφτηκε για ομιλία η οποία εκφωνήθηκε στην Αθήνα που όπως και άλλες πόλεις είχε καταχρεωθεί σε ντόπιους αλλά και ξένους κυρίως πιστωτές.


Στο μικρό βιβλιαράκι με τίτλο "Οι συμφορές του δανείζεσθαι" ή "Περί του μη δειν δανείζεσθαι"
- των εκδ. Νεφέλη σε μετάφραση της Πολυξένης Παπαπάνου -
ο Πλούταρχος - ο οποίος έγινε γνωστός ως ο μεγάλος βιογράφος της αρχαιότητας - συνδιαλέγεται και προφητεύει άθελά του τo μεγαλύτερο δίλημμα της εποχής μας :

"ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ?"
ή
"ΝΑ ΜΗ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ??"

Σας προτείνω να προμηθευτείτε και τα δύο βιβλιαράκια. 
Αξίζουν.

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Ιστορικός περίπατος στους τρεις αρχαίους λόφους της Αθήνας και μια σύγχρονη παράκαμψη


Αναδημοσιεύω κείμενο που μας έστειλε ο αναγνώστης του blog ο κ. Κωνσταντίνος Καντούτσης το οποίο μας ταξιδεύει σε μια ιστορική διαδρομή :

Μια ηλιόλουστη μέρα από εκείνες τις πρόωρες αλκυονίδες που ο τόπος μας, μας προσφέρει απλόχερα πήραμε μια φωτογραφική μηχανή και το καλύτερό μας χαμόγελο και προσπαθήσαμε να βρούμε το χαμένο μεγαλείο της πόλης- κράτους της αρχαίας Αθήνας ιδωμένο αφ’υψηλού, στέλνοντας ένα μήνυμα γραμμένο από τον Κωνσταντίνο Καβάφη προς την Ενωμένη Εσπερία.

…« Αυτά τα λόγια

ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.

Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει

νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.

Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο

πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.

Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο         
 
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι

πολίτης εις των ιδεών την πόλι.

Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι

και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.

Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας

που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»

 Οι λόφοι Μουσών (Φιλοπάπου), Πνύκας και Νυμφών αποτελούν τους τρεις ιστορικούς λόφους της αρχαίας Αθήνας που ευτυχώς παραμένουν μέχρι τις μέρες μας σε σχετικά καλή κατάσταση.

Ξεκινήσαμε τον  ιστορικό μας αυτό περίπατο από την περίφημη Πνύκα. Βρίσκεται σε  λόφο στη δυτική πλευρά της Ακρόπολης, απέναντι ακριβώς από τον Άρειο Πάγο. Είναι μνημείο εξέχουσας σημασίας για την ιστορία και τη ζωή της αρχαίας Αθήνας, καθώς αποτελούσε το χώρο συγκέντρωσης της εκκλησίας του Δήμου, του οργάνου δηλαδή των ελευθέρων πολιτών της Αθήνας, που ελάμβαναν όλες τις σημαντικές δημόσιες αποφάσεις. Ταυτόχρονα αποτελεί και το χώρο όπου δημιουργήθηκε και πραγματώθηκε για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία το πολίτευμα που σήμερα ονομάζουμε δημοκρατία. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι στον ίδιο χώρο λατρευόταν και ο Δίας Αγοραίος, ο Δίας δηλαδή ως προστάτης του πολιτεύματος.
Η εκκλησία του Δήμου συνερχόταν δέκα φορές το χρόνο. Σε αυτές τις συνεδριάσεις προήδρευε ο επιστάτης των πρυτάνεων, με τη βοήθεια ενός γραμματέα και ενός κήρυκα, που έκανε τις ανακοινώσεις. Τον 5ο αιώνα π.Χ. οι ακροατές κάθονταν στο βράχο και αργότερα σε ξύλινους πάγκους. Στη χαμηλότερη βαθμίδα του βήματος κάθονταν οι πρυτάνεις που επέβλεπαν την τήρηση της τάξης βοηθούμενοι από ραβδούχους. Από αυτό το βήμα μιλούσαν στο λαό όλοι οι σπουδαίοι άνδρες και ρήτορες, όπως ο Περικλής, Δημοσθένης, κ.α.. Η χωρητικότητα του κοίλου κατά την περίοδο των αρχών του 4ου π.Χ αιώνα ήταν γύρω στα 13.500 άτομα.. Απέναντι από την είσοδο λαξεύτηκε στο φυσικό βράχο το βήμα το οποίο είναι ορατό μέχρι σήμερα. Το σημείο εγκαταλείφθηκε στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ., όταν οι συνελεύσεις της Εκκλησίας του Δήμου μεταφέρθηκαν στο Διονυσιακό θέατρο στη νότια πλευρά της Ακρόπολης. 

Στην ακριανή απόληξη του λόφου αυτού, συναντάμε τον βυζαντινό ναό ή κατά άλλους των χρόνων της τουρκοκρατίας, του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη, ονομαζόμενος έτσι από ένα κανόνι, μία Λουμπάρδα δηλαδή που είχε στηθεί εκεί κατά την τουρκοκρατία. Ο ναός έχει χτιστεί πάνω σε αρχαιοελληνικό ναό και τον οποίο διαμόρφωσε εξωτερικά με διάφορα κεραμικά και άλλα μαρμάρινα βυζαντινά και αρχαία  υπολείμματα ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Πικιώνης το 1958.

Ανάμεσα στο λόφο των  Μουσών και  των νυμφών βρίσκεται  το περίφημο διατείχεισμα, ένα τμήμα δηλαδή της οχύρωσης της αρχαίας Αθήνας σωζόμενο σε μήκος 82 μέτρων και σε ύψος που φθάνει τα 3 μέτρα με πλάτος 4,80 μέτρα, το οποίο κατασκευάστηκε στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. Αργότερα γύρω στο 200 π.Χ. υπήρξε και μια δεύτερη κατασκευαστική φάση με εκτεταμένες επισκευές, που λόγω του δομικού υλικού που χρησιμοποιήθηκε, αποκαλείται τείχος «εκ λευκού πωρολίθου».  

Κάτω από τους πύργους του διατειχίσματος έχει βρεθεί και ο αρχαίος δήμος της Κοίλης, ο οποίος αποτέλεσε κατά τους κλασικούς χρόνους έναν από τους πλέον πολυσύχναστους δήμους των Αθηνών, ο οποίος και απέκτησε μεγάλη εμπορική κίνηση διότι απ' αυτόν διέρχονταν σημαντικοί οδικοί άξονες μέσω δύο πυλών του Θεμιστόκλειου Τείχους, που συνέδεαν την περιοχή του Άστεως με το Φάληρο και τον Πειραιά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μεγάλης εμπορικής και οδικής αρτηρίας αποτελεί η γνωστή από τον Ηρόδοτο « δια Κοίλης οδός».
Απέναντι ακριβώς συναντάμε τον Λόφο των Μουσών ή Φιλοπάππου. Διάσπαρτες αρχαιότητες και πάρα πολλά αρχαία λαξεύματα στους βράχους, υπάρχουν σε όλο το λόφο. Από τον Μάιο του 1954 έως τον Φεβρουάριο του 1958, ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Πικιώνης, δούλεψε με ιδιαίτερη αφοσίωση για τη διαμόρφωση των λιθόστρωτων δρόμων, των μονοπατιών, των φυτεύσεων, των χώρων στάσης και θέασης, καθώς και για την οικοδόμηση του ναού του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη που ήδη αναφέραμε και του παρακείμενου τουριστικού περιπτέρου- εγκαταλελειμμένου δυστυχώς τώρα χώρου - που εντάχθηκε στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας. Οι διαμορφώσεις αυτές  καλύπτουν έκταση 85 στρεμμάτων περίπου και αποτελούν μέρος των έργων Ακροπόλεως – Φιλοπάππου. Δεν είναι τυχαίο, ότι το έργο αυτό κηρύχτηκε από την UNESCO ως
μνημείο σύγχρονης αρχιτεκτονικής με παγκόσμια σημασία το 1996. 

Πάνω στο λόφο αυτό δεσπόζει το μνημείο του Φιλοπάππου που στην πραγματικότητα είναι ένα μαυσωλείο ύψους 12 μ. και πλάτους 10 μ. Ο Φιλόπαππος υπήρξε Ύπατος και άρχων των Αθηνών από την Συρία, εγγονός του βασιλιά της Συρίας Αντίοχου Δ’.  Ευεργέτησε την Αθήνα και για αυτό ανακηρύχθηκε Αθηναίος πολίτης. Κατά την αρχαιότητα ο λόφος του Φιλοπάππου ονομαζόταν «Μουσείον» (από τον εκεί τάφο του ποιητή Μουσαίου) ή λόφος Μουσών επειδή παλιά ήταν αφιερωμένος στις μούσες. Το μνημείο αυτό είναι κτισμένο από πεντελικό μάρμαρο και βρίσκεται πάνω σε βάθρο από πωρόλιθο. Το 1957 σε αρχαιολογική έρευνα του μνημείου με παράλληλη ανασκαφή του χώρου από τον αρχιτέκτονα αρχαιολόγο Ι. Τραυλό διαπιστώθηκε πως το μνημείο αυτό έφερε νεκρικό θάλαμο ύψους 9 μ. Η ανάγλυφη αυτή παράσταση  παρουσιάζει τον Φιλόπαππο σε τέθριππο άρμα με ακολουθία ραβδούχων κατά την τελετή της αναγόρευσής του ως προξένου της Ρώμης, το 100 μ.Χ. Πάνω από τον ανάγλυφη αυτή παράσταση είχαν τοποθετηθεί τρεις ανδριάντες. Ο κεντρικός ανδριάντας παρουσιάζει τον Φιλόπαππο καθήμενο να θαυμάζει την έναντι Ακρόπολη, που ακριβώς πίσω του ήταν ο νεκρικός θάλαμος με την σαρκοφάγο.

 
Το 1965 η Δώρα Στράτου με τη συνεργασία του σκηνογράφου Σπύρου Βασιλείου -ο οποίος έφτιαξε τη σκηνή του θεάτρου- δημιουργεί μέσα στο κατάφυτο πευκόδασος του Φιλοπάππου το υπαίθριο θέατρο Δώρας Στράτου, το οποίο εξακολουθεί να δίνει καθημερινές παραστάσεις με παραδοσιακούς δημοτικούς χορούς από όλη την Ελληνική επικράτεια καθ’ όλη τη θερινή περίοδο.

Στην άλλη άκρη  των  δυο προαναφερόμενων λόφων βρίσκεται ο περίφημος λόφος των Νυμφών. Εκεί κτίζεται το πρώτο Αστεροσκοπείο της Αθήνας με δωρεά του τραπεζίτη Βαρόνου Γεωργίου Σίνα, πάνω σε σχέδια του Θεόφιλου Χάνσεν και το οποίο είναι σπάνιας ομορφιάς, σταυροειδούς σχήματος και προσανατολισμένο στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Εγκαινιάστηκε στις 26 Ιουνίου 1842, ημέρα εκλείψεως του ηλίου. Άρεσε τόσο πολύ στον αρχιτέκτονα που έγραψε πάνω στο κτίριο την επιγραφή "Servare Intaminatum", δηλαδή, να διατηρηθεί ανέπαφο. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται σήμερα και το Σεισμολογικό Ινστιτούτο.


Κάνοντας μια μικρή παράκαμψη από τον λόφο του Φιλοπάππου και συγκεκριμένα πίσω από τον περιφερειακό του Φιλοπάππου συναντάμε τα πανέμορφα λιθόκτιστα σπίτια των Πετραλώνων ή όπως τα αποτελούν οι παλαιότεροι τα « πέτρινα της Φρειδερίκης ».



Η περιοχή αυτή αρχικά ονομάζονταν Ασύρματος από την παρακείμενη Σχολή Τηλεγραφητών – Ασυρματιστών της Σχολής Πολέμου του Πολεμικού Ναυτικού. Η κεραία βρίσκονταν στον παρακείμενο λόφο σε μεγάλο ύψος προκειμένου να έχει εφικτή επικοινωνία με τα πλοία.

Οι εγκαταστάσεις καταστράφηκαν μετά από πυρκαγιά την περίοδο των Δεκεμβριανών του 1944. Η τεχνολογία είχε παραγκωνίσει τη χρησιμότητα της Σχολής και έτσι αποφασίστηκε ο χώρος να χρησιμοποιηθεί για την ανέγερση κατοικιών προς αποκατάσταση των προσφύγων της μικρασιατικής καταστροφής.

Ο πρώτος οργανωμένος οικισμός παραδόθηκε στους κατοίκους το 1956. Για την ανέγερση των σπιτιών χρησιμοποιήθηκαν οι πελεκητές πέτρες από την κατεδαφισμένη Σχολή Πολέμου του Ναυτικού. Αρχικά παραδόθηκαν 24 σπίτια και στο τέλος προστέθηκαν άλλα 108. Τα τελευταία ήταν περισσότερο συνηθισμένα στην σύνθεσή τους. αποτελώντας τον κλασικό τύπο προσφυγικής οικίας, ισόγειο κτίσμα με κοινή στέγη και μεσοτοιχία. Ο νέος οικισμός που δημιουργήθηκε μετονομάστηκε σε οικισμό Περικλέους  και ανοικοδομήθηκε από τις πιστώσεις του εράνου της «Βασιλικής Πρόνοιας» που όπως ανέφεραν οι εφημερίδες : «τις περιοχές ες ς γκαταστάθησαν πρόσφυγες κα γηγενες, οτινες μέχρι τότε διεβίουν ες θλια παραπήγματα π τς πλέον δυσμενες συνθήκας». Τα εγκαίνια του οικισμού έκανε τότε η Βασίλισσα Φρειδερίκη και έτσι ο οικισμός αποκαλούνταν μέχρι και τελευταία «τα πέτρινα της Φρειδερίκης».

Λίγο πιο πάνω, ακριβώς  στον περιφερειακό του Φιλοπάππου όπου κλείνει και η παράκαμψη του περιπάτου μας, συναντάμε την περίφημη πολυκατοικία της Βασιλικιώτη. Πρόκειται για μια από τις αξιόλογες πολυκατοικίες χαμηλών εισοδημάτων της εποχής που σχεδιάστηκε το 1967 από την αρχιτέκτονα Έλλη Βασιλικιώτη στα πλαίσια των μελετών της Υπηρεσίας Οικισμού του Υπουργείου Δημοσίων Έργων. Ενδιαφέρουσα είναι η προσαρμογή του κτιρίου στην ιδιαιτερότητα του καμπύλου οικοπέδου και τη μεγάλη κλίση της πλαγιάς του Φιλοπάππου. Αξιοποιώντας τη θέα προς την θάλασσα, το κεντρικό τμήμα του δεύτερου επιπέδου διαμορφώθηκε σε εξώστη στον οποίο η πρόσβαση γίνεται μέσω μιας γέφυρας από τον περιφερειακό δρόμου του Φιλοπάππου.



Ελπίζουμε ο δικός μας περίπατος, με όχημα την φωτογραφική μας μηχανή την αρχιτεκτονική και την διήγηση, να υπήρξε κατά κάποιο τρόπο ενωτικός για να κατανοήσουμε και να προβληματιστούμε μέσω της αρχαιότητας και της σύγχρονης παράκαμψης της,  την ιστορική διαδρομή του δικού μας πολιτισμού.



Κωνσταντίνος  Καντούτσης

Ιστορικός – Πολιτισμολόγος










Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ (σκόρπιες σκέψεις)

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ 
σου εύχομαι πολυαγαπημένο μου μπλογκάκι....
Ξέρω...ξέρω...μη μουρμουράς....σε έχω παραμελήσει....
Ομως από τη μια οι μειώσεις των αμοιβών και από την άλλη οι αυξήσεις των φόρων και των τιμών των ΔΕΚΟ, του πετρελαίου, των τελών κυκλοφορίας, αλλά και της κατήφειας και της γκρίνιας των αγαπημένων προσώπων, δεν μπορεί....σε παίρνει από κάτω.....άνθρωπος είσαι....
Είναι και τα προς το ζην που πρέπει να εξασφαλίσεις.... 
Τι; 
"H πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη"; 
....Καλό μου μπλογκάκι γνωρίζεις εσύ κανέναν αφέντη να δουλεύει  πολύ;;;; 
Ομως, ας μη γενικεύουμε το πράγμα, ναι, υπάρχουν και κάποιοι που δουλεύουν περισσότερο από τους υπαλλήλους τους προσπαθώντας να επιβιώσουν ετούτη τη περίοδο της φοροεπιδρομής που έχει εξαπολύσει το ελληνικό δημόσιο αλλά νομίζω ότι αυτοί αποτελούν μειοψηφία έτσι δεν είναι ; 
Εξ άλλου εμείς αγαπημένο μου μπλογκάκι δεν συγκαταλεγόμαστε στους αφέντες,  έτσι δεν είναι;

Ξέρεις, άθελά μου άκουσα και την ευχή που έκανες στον Αη Βασίλη για το 2012....
....Είπες πως θέλεις να ανεβαίνει μια ανάρτηση την ημέρα ....
.....Τόσα συνταρακτικά πράγματα συμβαίνουν γύρω μας....
....Τόσα και τόσα συζητάμε καθημερινά με την θειά Μερόπη, την Μελένια και την Καλλικατζαρελένη που είναι κοντά μας ετούτες εδώ τις ημέρες....
Υπόσχεση λοιπόν σου δίνω πως για το 2012 θα κάνουμε ότι μπορούμε για να ανεβάζουμε τουλάχιστον 2 αναρτήσεις κάθε εβδομάδα όπως τον παλιό καλό καιρό.
Επίσης να σε ενημερώσω πως ολόκληρο το 2012 θα έχουμε κοντά μας την Καλλικατζαρελένη η οποία αποφάσισε να μεταναστεύσει μόνιμα στη χώρα μας. Στην Καλλικατζαρία τα πράγματα είναι χειρότερα από εδώ, έχουν ρημάξει τους Καλλικατζάρους στους φόρους και οι φουκαριάρηδες βρίσκονται και αυτοί σε αδιέξοδα οικονομικά, πολιτικά, ηθικά, κοινωνικά. 
Η Καλλικατζαρελένη θα μένει στο σπίτι μου και για αντάλλαγμα ανέλαβε να μας μαγειρεύει τις λιχουδιές της.
Μάλιστα μας πρόσφερε ένα σακούλι με δραχμές που δεν είχε προλάβει να εξαργυρώσει το 2000 -στην Καλλικατζαρία το 2000, όπως εμείς πήγαμε στο Ευρώ, έτσι και αυτοί αλλάξανε νόμισμα και πήγανε στο νόμισμα 
"ΠΟΥΘΑΒΡΩ;" 
Καλό μου μπλογκάκι τι κακό είναι και ετούτο εδώ, μέχρι τώρα τις χρονιές τις αφιερώναμε σε προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων. 
Οπως λένε όμως το 2012 θα είναι αφιερωμένο στη κυρά δραχμή!!! 
....Τόσος λόγος γίνεται για χάρη της....
.....Δεν έχουν άλλο θέμα φαίνεται να συζητήσουν.....
Οι σημαιοφόροι μιλούν υπέρ της επιστροφής της κυρά δραχμής και επιμένουν ότι είναι για το καλό του τόπου μας  -ξεχνούν φαίνεται τις υποτιμήσεις και τα υψηλά επιτόκια δανεισμού, 25% πλήρωνα για το στεγαστικό δάνειο, ούτε να το θυμάμαι δεν θέλω-
Οι πολέμιοι γκρινιάζουν ότι αν επιστρέψει η κυρά δραχμή στην Ελλάδα, εμείς θα πρέπει να μεταναστεύσουμε γιατί θάρθουν δύσκολες μέρες και καταστροφολογούν φέρνοντας παραδείγματα από την κατοχή,κλπ κλπ
Αναρωτιέται κανείς τι σημασία έχει αν θα ανταλλάσσουμε δραχμές ή ευρώ; 
Λογιστικές μονάδες μέτρησης είναι και τα δυό, και μια λογιστική μονάδα από μόνη της δεν είναι ικανή να δώσει λύσεις στις κακοδαιμονίες που μαστίζουν τον τόπο μας. 
Βαρέθηκα να παρακολουθώ ανόητες συζητήσεις που μετατοπίζουν τα αίτια των δεινών στο ευρώ, στους τροϊκανούς, στους πολιτικούς, στον Λουκάνικο, στη σελήνη και αλλού...
Λες και μια λογιστική μονάδα (όποια και αν είναι αυτή) θα είναι ικανή από μόνη της να αλλάξει καταστάσεις δίχως θεσμικές, ηθικές και νοησιακές μεταβολές από πλευράς κάθε πολίτη, κάθε υπαλλήλου, κάθε πολιτικού προσώπου
Ααααα και πούσαι μπλογκάκι μου
Τάμαθες ; Πιάσανε λένε και τον Εφραίμ, 
ΧΡΟΝΙΑΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΡΕ ΓΜΤ; 
Δηλαδή εάν τον φυλακίζανε μετά την 1η του Γενάρη θα  χάλαγε κάτι ; 
Tον αφήσανε που τον αφήσανε να ταξιδέψει στη Ρωσία, δεν τον αφήνανε να περάσουν ετούτες τις ημέρες και μετά να του απαγγείλλουν κατηγορίες ;
Κιχ δεν θάβγαζα εάν στο ίδιο κελλί με τον Εφραίμ έκλειναν και όλα τα πολιτικά πρόσωπα και τους δημοσίους λειτουργούς που εμπλέκονται στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου (τελικά υπήρχε ή δεν υπήρχε σκάνδαλο;). Αφού όμως δεν προέκυψε ευθύνη πολιτικού προσώπου, ούτε βλάβη του ελληνικού Δημοσίου, έτσι δεν είπαν; 
Ε τότε αφού δεν προέκυψε βλάβη του Ελληνικού Δημοσίου, μπορεί να μου εξηγήσει κανείς γιατί φυλακίσανε τον Εφραίμ;
Πόσα θέλουν να μας τρελλάνουν ;  
Μετά την παρέμβαση Πούτιν και ο Μητροπολίτης Κύκκου και Τυλληρίας Νικηφόρος, ηγούμενος της μεγαλύτερης Μονής της Κύπρου, ανέφερε ότι "δυστυχώς φέτος έχουμε γίνει μάρτυρες μιας δικαστικής απόφασης στην Ελλάδα, που είναι εντελώς αντίθετη με το πνεύμα των Χριστουγέννων". 
Και εδώ που τα λέμε νομίζω πως ήταν ατυχής η στιγμή της σύλληψης του Εφραίμ 
(μέρες που είναι με κατ΄εξοχήν θρησκευτικό συμβολικό χαρακτήρα) 
...Πολύ φοβούμαι ότι θα γυρίσει σαν μπούμεραγκ καταπάνω μας....
....Δεν μας έφταναν όλα τα υπόλοιπα....
.....Πετάχτηκε και ο Ρουσόπουλος να υπερασπιστεί τον Εφραίμ....
.....Αλήθεια πως καταφέρνει και τα βγάζει πέρα ο Ρουσόπουλος δίχως να εμφανίζει καμιά επαγγελματική δραστηριότητα; Λένε πως αυτόν τον καιρό κάνει το διδακτορικό του, όμως δίχως λεφτά ξέρω κι εγώ, τι να πω.....ζει κανείς δίχως κάποιο μισθό, δίχως κάτι τις βρε αδελφέ....;
....Ομως....
....Πολυαγαπημένο μου μπλογκάκι, τελειωμό δεν έχουν αυτές οι φλυαρίες....
....Υπόσχομαι στην επόμενη ανάρτηση να σου μιλήσω για πιο ευχάριστα πράγματα....
Το έχουμε όλοι μας ανάγκη
Μέχρι τότε σε φιλώ γλυκά, 
και θέλω να ξέρεις ότι σκέφτομαι διαρκώς τόσο εσένα 
όσο και τους φίλους αναγνώστες που έχω εγκαταλείψει. 
Δεν έχω προλάβει να μάθω τα νέα τους 
(πλην ενός που διάβασα ότι παντρεύτηκε κατά τις γιορτινές ημέρες και πολύ το χάρηκα)
Τις καλύτερες ευχές μου στέλνω για καλή δύναμη και όση μπορoύμε περισσότερη αισιοδοξία για το 2012.
Μόνο αυτή θα μας κρατήσει δυνατούς
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΥΓ1. Οι κορνιζαρισμένες δραχμές της φωτό είναι αυτές που μας πρόσφερε η Καλλικατζαρελένη
ΥΓ2. .....VAD επιστρέψαμε κατόπιν του αιτήματός σου στο μπλογκάκι μας....