ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Ο Ευγένιος Σπαθάρης, ο Καραγκιόζης και οι σκιές....


Η γειτονιά της παιδικής μου ηλικίας ήταν μια γειτονιά με χωματόδρομους γεμάτη από μονοκατοικίες και κήπους με πολύχρωμα λουλούδια. Οι πόρτες έμεναν ανοιχτές, οι άνθρωποι δεν φοβούνταν και μπαινόβγαιναν ο ένας στο σπίτι του άλλου δίχως να κρατούν τα προσχήματα και τους τύπους αφού έτσι ήταν η ζωή, κανείς δεν παρεξηγούσε τον αυθορμητισμό του γείτονα.
Εμείς τα παιδιά καθημερινά εκτός από το σχολείο, κάθε απόγευμα συγκεντρωνόμασταν στη γειτονιά και παίζαμε. Τα αγόρια έπαιζαν ποδόσφαιρο και τα κορίτσια έπαιζαν με τις κούκλες τους. Κάποιες όμως φορές (κυρίως τα Σαββατόβραδα) για να βγάλουμε κάποιο χαρτζιλίκι διοργανώναμε παραστάσεις Καραγκιόζη με εργαλεία ένα λευκό πανί, ένα καντηλάκι με τρεμάμενο φως και κάποιες χάρτινες φιγούρες που το ακροατήριό μας τις έβλεπε σαν σκιές. Κρυμμένοι πίσω από το λευκό πανί χοροπηδούσαμε μαζί με τις μορφές τις οποίες ζωντανεύαμε με αυτοσχέδιες ατάκες....Οι μορφές που συνόδευαν τον Καραγκιόζη άλλοτε ήταν κατασκευασμένες από εμάς και άλλοτε κομμένες από περιοδικά που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή. Εγώ δεν πήγαινα ακόμη σχολείο μα ο μεγαλύτερος αδελφός μου με είχε αγγαρέψει να παίζω τον ρόλο του Κολλητηριού (ενός από τα παιδιά του Καραγκιόζη). Μικροί μεγάλοι συμμετείχαμε στην διοργάνωση της παράστασης από όπου βγάζαμε ένα πενιχρό χαρτζιλίκι (αφού κόβαμε και εισητήριο). Στο τέλος κάθε παράστασης μοιραζόμασταν τις εισπράξεις (με λίγο άνισο τρόπο αφού εγώ ως μικρότερη έπαιρνα τα λιγότερα χρήματα). Το κοινό μας αποτελούνταν από παιδιά αλλά και από ενήλικες οι οποίοι διασκέδαζαν με την ευρεσιτεχνία μας να ανεβάζουμε έργα που άλλοτε τύχαινε να διαβάσουμε σε κάποιο περιοδικό και άλλοτε τα δημιουργούσαμε εμείς με βάση την ζωηρή μας παιδική φαντασία πάντα όμως με γνώμονα τη ζωή των καθημερινών ανθρώπων και πρωταγωνιστή τον Καραγκιόζη.
Οι μνήμες αυτές ήρθαν στο μυαλό μου πριν από λίγο καιρό, στο άκουσμα του θανάτου του Ευγενίου Σπαθάρη. Ο Ευγένιος Σπαθάρης γεννημένος το 1924 ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον Καραγκιόζη μέσω του πατέρα του ο οποίος ήταν από τους πρωτοπόρους του θεάτρου σκιών.
Σύμφωνα με τον Ευγένιο Σπαθάρη, ο πρώτος που έφερε την τέχνη στην Ελλάδα ήταν ο Γιάννης ο Μπράχαλης, μεταξύ 1850 και 1860. Μπορούμε να μιλάμε για "ελληνικό" Καραγκιόζη (δηλαδή δίχως Τουρκικά στοιχεία στη θεματολογία) από το 1900 και μετά. Ο εξελληνισμός του λέγεται πως ξεκίνησε στην Ήπειρο και πως κορυφαίος δημιουργός αναδείχτηκε ο Πατρινός ψάλτης Δημήτριος Σαρδούνης, γνωστός ως, "Μίμαρος"

Προφορικές παραδόσεις αναφέρουν πως ο Καραγκιόζης και ο Χατζηαβάτης ζούσαν στην Προύσα. Ο Χατζηαβάτης ήταν εργολάβος οικοδομών και είχε αναλάβει να χτίσει το σαράϊ του πασά της Προύσας.

Ο Καραγκιόζης σύμφωνα με τον θρύλο ήταν μαραγκός μα είχε μυαλό πρωτομάστορα. Οταν ο πασάς είδε πως το σαράϊ καθυστερούσε να τελειώσει φοβέρισε τον Χατζηαβάτη πως θα τον θανατώσει. Τότε ο Χατζηαβάτης φανέρωσε στον πασά ότι φταίχτης ήταν ο Καραγκιόζης που έλεγε αστεία στους μαστόρους και γελούσαν. Ο πασάς φοβέρισε και τον Καραγκιόζη αλλά εκείνος εξακολούθησε να αστειεύεται.


"Η Γέννηση του Καραγκιόζη" έργο του Ευγένιου Σπαθάρη
Ετσι ο πασάς τον θανάτωσε. Ολοι αγανάχτησαν με τον άδικο σκοτωμό του Καραγκιόζη κι ο πασάς για να ημερέψει τον λαό έχτισε ένα ωραίο μνημείο στην Προύσα κι έθαψε εκεί τον Καραγκιόζη με μεγάλες τιμές. Η αδικία όμως αυτή κόστισε πολύ στον πασά κι αρρώστησε βαριά. Οι άλλοι αγάδες για να διασκεδάσουν τον πασά έφεραν τον Χατζηαβάτη στο σαράϊ να του λέει τα χωρατά του Καραγκιόζη. Μια μέρα ο Χατζηαβάτης έκοψε έναν χάρτινο Καραγκιόζη, τέντωσε ένα πανί που το φώτισε κι έδωσε παράσταση Καραγκιόζη. Ο πασάς ευχαριστήθηκε τόσο που του έδωσε άδεια να παίζει παραστάσεις όπου θέλει. Λέγεται, λοιπόν, πως έτσι δημιουργήθηκε ο Καραγκιόζης ως Θέατρο σκιών.

Ο Καραγκιόζης απέκτησε τελικά ένα μόνιμο στέκι με την ίδρυση του Σπαθάρειου Μουσείου Θεάτρου Σκίών στο Μαρούσι. Οπως λέει χαρακτηριστικά ο Ευγένιος Σπαθάρης, η ίδρυση του Μουσείου δεν έγινε για να "φυλακιστεί" ο Καραγκιόζης σε έναν χώρο ως μουσειακό είδος μα για να δοθεί η ευκαιρία στα νέα παιδιά που δεν ήρθαν σε επαφή με τον Καραγκιόζη να γνωριστούν μαζί του. Στις 6 Μαΐου του 2009 και ενώ βρισκόταν στο Ινστιτούτο Γκαίτε Αθηνών σε εκδήλωση προς τιμήν του ο Ευγένιος Σπαθάρης έχασε την ισορροπία του και έπεσε από σκάλες με αποτέλεσμα να χτυπήσει σοβαρά. Την 9η Μαΐου άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 85 ετών. Ονειρό του ήταν ο Καραγκιόζης να εξακολουθήσει να ζει για πολλά ακόμη χρόνια. Ο Ευγένιος Σπαθάρης εκτός από τις φιγούρες, τις ζωγραφιές...
και τις εικονογραφήσεις βιβλίων άφησε ως παρακαταθήκη άξιους συνεχιστές της παράδοσης του Καραγκιόζη. Θέλω να πιστεύω και να ελπίζω πως θα προσπαθήσουν να συνεχίσουν την παράδοση του δασκάλου τους και πως η σκιά του Καραγκιόζη που φώτισε πολλές γενιές θα συνεχίσει να φωτίζει με τα καμώματά της τη ζωή των επόμενων γενιών καυτηριάζοντας πάντα τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής....

(Το σκίτσο το βρήκα εδώ)

ΥΓ. Πολύ καλό αφιέρωμα στον Καραγκιόζη είχε κάνει πριν από καιρό ο Αγρυπνος ο οποίος μας αποκάλυψε πως είναι και ο ίδιος καραγκιοζοπαίκτης. Αλλα αφιερώματα θα βρείτε στο διαδικτυακό περιοδικό TAR καθώς και το group στο Facebook με τίτλο "Ευγένιος Σπαθάρης" ,ενώ εδώ θα βρείτε ένα άρθρο της εφμ ΕΘΝΟΣ
ΥΓ2. Οι φωτό προέρχονται από την ιστοσελίδα του Σπαθάρειου Μουσείου

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

...Παππούς....

"Το να γενείς παππούς είναι μεγάλο πράμα,
το να κοιμάσαι με γιαγιά είναι μεγάλο δράμα"
(Απάντηση ενός καλού φίλου στις ευχές για τη γέννηση του πρώτου του εγγονού)

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Εκθεση: "Μ.Θεοδωράκης-ο συνθέτης - ο πολιτικός - ο στοχαστής" από το Ιδρυμα της Βουλής

Τις προάλλες περνούσα έξω από τον εκθεσιακό χώρο του Ιδρύματος της Βουλής που βρίσκεται στο Σύνταγμα. Η ματιά μου έπεσε στη μορφή του Μ.Θεοδωράκη. Μπήκα μέσα... πράγματι η έκθεση αν και δεν έχει διαφημιστεί επαρκώς είναι αφιερωμένη στη μορφή του Μίκη Θεοδωράκη, έναν από τους σημαντικότερους συντελεστές και διαμορφωτές της Ελληνικής μουσικής. Εναν ενεργό πολίτη που σημάδεψε την ζωή του τόπου μας τόσο όσον αφορά τους νέους μουσικούς δρόμους που χάραξε με τις δημιουργίες του όσο και με την όλη στάση του απέναντι στην ταραγμένη πολιτική ζωή του τόπου μας. "Μ.Θεοδωράκης : Ο συνθέτης - ο πολιτικός - ο στοχαστής " , αυτός είναι ο τίτλος της έκθεσης...

Την έκθεση διακοσμεί σπάνιο φωτογραφικό υλικό από τη νιότη του Μ.Θεοδωράκη.........από συναυλίες (ένα από τα σημαντικά κεφάλαια της ζωής του) της νιότης του.........αλλά και μεταγενέστερες.....Εικόνες που θυμίζουν ιστορικές συνατήσεις με σημαντικούς πολιτικούς ηγέτες άλλων χωρών... .....αλλά και σημαντικές στιγμές του δικού του πολιτικού βίου.........καθώς και συναντήσεις με άλλες σημαντικές προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών....
Στην έκθεση θα έχετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε την προβολή ενός αξιόλογου οπτικού ντοκουμέντου που διατρέχει με σχετικά αποσπάσματα σημαντικούς σταθμούς της ζωής του καλλιτέχνη, του πολιτικού, του ανθρώπου.......ενώ μπορείτε να ακούσετε από τα ειδικά μηχανήματα ηχητικά αποσπάσματα από τις σημαντικότερες μουσικές δημιουργίες του....Την έκθεση συνοδεύει μια πολύ προσεγμένη έντυπη έκδοση που μπορείτε να προμηθευτείτε από τον χώρο της έκθεσης.
Κάτι επίσης που με εντυπωσίασε και αφιέρωσα αρκετό χρόνο είναι ένα είδος πρωτότυπου "γαλαξία" τον οποίο έχει δημιουργήσει ο ίδιος ο Μ.Θεοδωράκης. Ο "γαλαξίας" αυτός περιλαμβάνει αντί για αστερισμούς, ομαδοποιημένες τις μουσικές δημιουργίες του καλλιτέχνη οι οποίες σχετίζονται μεταξύ τους είτε λόγω έμπνευσης είτε λόγω του ότι ανήκουν στην ίδια ενότητα έργων.....

Είναι πολύ δύσκολο κανείς να εξερευνήσει το σύνολο του έργου του Μ.Θεοδωράκη αφού είναι τεράστιο και πολυσχιδές. Η έκθεση αποτελεί κατά τη γνώμη μου μία πολύ καλή προσπάθεια να συγκεντρωθεί το τεράστιο ανέκδοτο υλικό που υπάρχει σε βιβλιοθήκες, σε προσωπικές συλλογές και να ταξινομηθεί προσέχοντας να μην αδικηθεί κανένας από τους πολλαπλούς ρόλους του Μ.Θεοδωράκη: του καλλιτέχνη που χάραξε πρωτότυπα μονοπάτια στη μουσική ζωή του τόπου μας, του πολιτικού αλλά και γενικότερα του πολίτη που δεν φοβωήθηκε να δηλώσει τις σκέψεις του, τις ιδέες του και να παλέψει για αυτές. Ο Μ.Θεοδωράκης ανήκει σε μια γενιά που βασανίστηκε, που εξορίστηκε, που βίωσε πολέμους και διχόνοιες...Η γενιά αυτή όχι μόνο κατάφερε να επιβιώσει μα άφησε ως πνευματική κληρονομιά έναν ανεκτίμητο θησαυρό μουσικών ακουσμάτων αλλά και ιδεών. Σε μας εναπόκειται η συνέχισή του και η αξιοποίησή του.....

"Για μένα ελευθερία είναι το να έχεις δικαίωμα να αποφασίζεις για τον εαυτό σου και για την κοινωνία.Ονειρευόμουν την Ελλάδα της δημιουργίας. Πάντα πίστευα πως οι Ελληνες είμαστε ένας λαός που αγαπά την τέχνη, την ποίηση, το χορό και τη μουσική. Ηθελα να γίνει η Ελλάδα ο ναός της ειρήνης, της καλλιτεχνικής και πνευματικής δημιουργίας. Οταν ήμουν εξορία, την εποχή του Εμφυλίου, οραματιζόμουν να αφιερώσω ένα νησί, την Κρήτη ή την Ικαρία στους νέους όλου του κόσμου. Να χτιστούν θέατρα και στάδια και νέοι απ΄όλες τις χώρες του κόσμου να πηγαίνουν εκεί και να ζούν αδελφωμένοι. Ηταν μια ιδεαλιστική και αφελής σκέψη, αλλά ήμουν περήφανος γι' αυτή. Και ήμουν έτοιμος ν' αντιμετωπίσω το θάνατο για τα όνειρα αυτά. Ας μην ξεχνάμε τις συνθήκες μέσα στις οποίες αναγκάστηκε να ζήσει η γενιά μου, γιατί ο πόλεμος με βρήκε 15 χρονών....."
"Εγραψα συνολικά 78 κύκλους τραγουδιών δηλαδή περίπου χίλια τραγούδια. Ο πιο πρόσφατος βασισμένος στην ποίηση ενός άγνωστου νέου ποιητή, του Κώστα Καρτελιά έχει τίτλο Οδύσσεια και γράφτηκε τον Απρίλιο του 2006....Συμβολικά ήρθε να μου θυμίσει ότι το μεγάλο ταξίδι της ζωής πλησιάζει στο τέλος του, στη δική μου Ιθάκη....Τα πράγματα θα αλλάξουν...Αλλά εγώ δε θα είμαι εδώ να τα απολαύσω. Θα τα απολαύσετε εσείς, οι φίλοι μου και οι συγγενείς μου......"
(αποσπάσματα από δηλώσεις του Μίκη Θεοδωράκη στο βιβλίο "Σε πρώτο πρόσωπο: Μίκης Θεοδωράκης" του Γιώργου Αρχιμανδρίτη)
Η έκθεση πραγματοποιείται στον εκθεσιακό χώρο
Φιλελλήνων και Βουλής 1
Σύνταγμα
Ωρες λειτουργίας καθημερινά 09.00-20.00
Σάββατο 09.00-17.00
Κυριακή 09.00-15.00
Είσοδος ελεύθερη

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Α.Μ.Κ.Α. - Ο αριθμός που κάνει τη ζωή μας ευκολότερη.....!!!!




"Εκανες τη διαδικασία για να βγάλεις Α.Μ.Κ.Α.?"με ρώτησε η θεία Μερόπη

"Τι είναι αυτό πάλι? " τη ρώτησα....

" Ο αριθμός ΑΜΚΑ είναι ο νέος αριθμός μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης" μου λέει, "θα αντικαταστήσει τον Α.Μ. που είχες μέχρι τώρα στον ασφαλιστικό σου φορέα. Ολοι οι Ελληνες πολίτες θα πρέπει μέχρι την 1η Ιουλίου να διαθέτουν ΑΜΚΑ. Για αυτό θα πρέπει να έρθεις σε επαφή με κάποιο ΚΕΠ ή σε κάποιο γραφείο ΑΜΚΑ το οποίο εδρεύει μέσα σε κάποιο παράρτημα του ΙΚΑ. " Οπως είχαμε πει σε προηγούμενη ανάρτηση της θειάς Μερόπης δεν της ξεφεύγει εγκύκλιος....Προτού ακόμη εκδοθεί την έχει ήδη αποστηθίσει.

"Καλά και πως βγάζουν αυτό τον αριθμό?" ρώτησα τελείως μα τελείως απρόθυμη να τρέχω μέρες που είναι στις Δημόσιες Υπηρεσίες

"Αρκεί η προσκόμιση της αστυνομικής σου ταυτότητας, εκτός και αν στείλεις εκπρόσωπο οπότε θα χρειαστεί και η ταυτότητα του εκπροσώπου σου + Υπεύθυνη δήλωση του Ν.1599/1986 ότι εκπροσωπεί εσένα." απάντησε η θεία Μερόπη

Μη έχοντας ξανακούσει περί ΑΜΚΑ αναζήτησα πληροφορίες στο διαδίκτυο. Στη σελίδα του πήγα στη θέση που γράφει τι είναι το ΑΜΚΑ.
Σύμφωνα λοιπόν με την ιστοσελίδα ο ΑΜΚΑ αντικαθιστά τον παλιό ΑΜ κι έτσι κάθε ασφαλισμένος (συμπεριλαμβανομένων των προστατευομένων μελών) θα αποκτήσει έναν μοναδικό αριθμό βάσει του οποίου στο μέλλον θα εκτελεί κάθε συναλλαγή με τον ασφαλιστικό του φορέα και θα είναι απαραίτητος για κάθε συναλλαγή σχετική με φαρμακευτική αγωγή,απασχόληση, ασφάλιση και σύνταξη.

"Καλά ως εδώ αλλά λογικά δεν θα έπρεπε από μόνος του ο Ασφαλιστικός φορέας να μετατρέπει το ΑΜ σε ΑΜΚΑ αφού μας έχει ήδη φακελωμένους και διαθέτει όλα τα στοιχεία μας???" ρώτησα τη θεία Μερόπη

"Κανονικά ναι, αλλά αν δεν έχεις ήδη λάβει στο σπίτι το χαρτί με το ΑΜΚΑ σου είναι ευθύνη δική σου και του κάθε ασφαλισμένου να το ερευνήσει" μου απάντησε."Μπορείς να διαπιστώσεις εάν έχεις ΑΜΚΑ αν επισκεφτείς τη σχετική σελίδα (εδώ). Ρίξε μια ματιά και στις τελευταίες διευκρινιστικές οδηγίες που έχει δώσει το Υπουργείο Απασχόλησης" (μπορείτε να τις βρείτε εδώ)

Περιττό να σας πω πως η σελίδα δεν λειτουργούσε......Η ημέρα ξεκίνησε με γκρίνια, αφού κάθε συναλλαγή με Δημόσιους φορείς μου προκαλεί αλλεργία.

Τι θα έκανα αν δεν είχα τη θεία Μερόπη....

Το "γοργόν και χάριν έχει" σκέφτηκα....έτρεξα στο πλησιέστερο υποκατάστημα του ΙΚΑ. Αφού περίμενα σε μια ατελείωτη ουρά, γεμάτη από πολίτες που σκέφτηκαν σαν και μένα και θέλησαν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, μόλις έφτασα στον κισσέ η υπάλληλος του ΙΚΑ μόλις άκουσε τη λέξη ΑΜΚΑ δίχως να προλάβω να ολοκληρώσω την ερώτησή μου με διέκοψε...... :
- "Μα γιατί βιάζεστε???? Εχετε καιρό ακόμη"
Κρατώντας τη ψυχραιμία μου, αναλογιζόμενη τις δουλειές που δεν έκανα προκειμένου να πάω στο ΙΚΑ, της εξήγησα ευγενικά πως σύμφωνα με τις πληροφορίες που αναγράφονται στην ιστοσελίδα θα πρέπει να έχουμε προμηθευτεί όλοι αριθμό ΑΜΚΑ μέχρι τον Ιούλιο του 2009, για αυτό βιάζομαι. Εκείνη με τη σειρά της (με ξυνισμένη φάτσα) με ενημέρωσε πως λυπάται, πως δεν είναι δική της ευθύνη, πως η σελίδα του ΑΜΚΑ στο διαδίκτυο δεν λειτουργεί και επομένως δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να με βοηθήσει!!!
- "Περάστε σε 20 ημέρες ξανά η πηγαίνετε στο ΚΕΠ" μου λέει.

Κατευθύνθηκα λοιπόν στο κοντινότερο ΚΕΠ για να με ενημερώσουν και αυτοί με τη σειρά τους πως επειδή η σελίδα του ΑΜΚΑ δεν λειτουργεί να ξαναπεράσω σε καμιά 10ριά ημέρες.
- "Αλήθεια γιατί βιάζομαι?" σκέφτηκα....
Αφού ως γνωστόν όταν μία δημόσια υπηρεσία λέει πως μια νέα ρύθμιση ισχύει από τον Ιούλιο, σίγουρα θα εννοεί μετά το καλοκαιράκι....Ποιός σκοτίζεται μέσα στο καλοκαιράκι για διαδικαστικά ζητήματα???? Αλλά ακόμη και να μην είμαι σύννομη μέχρι την 1η Ιουλίου είναι βέβαιο (όπως συνήθως γίνεται) πως θα δοθεί παράταση.

Εδιωξα λοιπόν τις ενοχές και την αγωνία να συμπεριφέρομαι ως νομοταγής πολίτης (αφού μόνο άγχος δημιουργεί αυτή η συνέπεια)....κατευθύνθηκα στην κοντινότερη καφετέρια και παράγγειλα ως γνήσια Ελληνίδα τη φραπεδιά μου....



...δίχως να χολοσκάω για ημερομηνίες, προθεσμίες και όλες αυτές τις πεζές καθημερινότητες που μας σκοτίζουν το μυαλό....

Αλλωστε στην διαφήμιση του ΑΜΚΑ το σλόγκαν είναι:

...."Ο αριθμός που κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη"......
....Γιατί λοιπόν να κάνω τη ζωή μου δύσκολη???.....

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Eurovision : Διαγωνισμός τραγουδιού ή διαγωνισμός σκηνοθετικού παραληρήματος???

Τα τελευταία χρόνια έχω επιλέξει να μην παρακολουθώ τον διαγωνισμό της Eurovision.
Για ποιόν λόγο? Για πολλούς. Γενικότερα είμαι άνθρωπος που ενοχλούμαι όταν διαπιστώνω πως ένα καλλιτεχνικό γεγονός λούζεται από τα φώτα της δημοσιότητας και φτάνει στα όρια της υπερβολής (όσον αφορά την προβολή και κατά συνέπεια τα κόστη του) όταν κάποια άλλα αν και ποιοτικά ανώτερα παραμένουν στην αφάνεια.

Φέτος λόγω της πίεσης που ασκήθηκε από φίλους και γνωστούς του στυλ "είσαι αρνητική, δεν μπορεί να καταδικάζεις ένα καλλιτεχνικό γεγονός δίχως να το παρακολουθήσεις....σε τελική ανάλυση δεν θες να έχεις προσωπική άποψη" και άλλα πολλά αποφάσισα να ανοίξω τον δέκτη και να παρακολουθήσω τον τελικό της Eurovision μόνο και μόνο για να έχω το δικαίωμα να εκφράσω άποψη.

Οσο για τις εντυπώσεις μου? Ο απόλυτος προβληματισμός για το τι σημαίνει στις μέρες μας ΤΕΧΝΗ.

Ανάμεσα στους συμμετέχοντες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν κατάφερα να διακρίνω την καλλλιτεχνική αξία των τραγουδιών, αφού αυτή επισκιαζόταν από την χρήση (σε σημείο υπερβολής) άλλων μέσων όπως:

1. Οι χορογραφίες τις οποίες θεωρώ αμφιβόλου ποιότητας αφού πιστεύω πως ο χορός έχει παραχωρήσει πια τη θέση του σε :
- απλές κινήσεις του στυλ push ups που συνηθίζει κάθε κοινός θνητός στο Γυμναστήριο

- ακροβατικά άλματα θυμίζοντας ζογκλέρ σε show των τσίρκων,

- κινήσεις που δημιουργούν συνειρμούς στυλ Cabaret...

Το βέβαιο είναι πως οι καλλίγραμοι χορευτές/τριες (ή μήπως αθλητές/αθλήτριες, ζογκλέρ κλπ?) προσκαλούσαν τον θεατή σε λογής-λογής....φαντασιώσεις ενεργοποιώντας με αυτό τον τρόπο.....τα ερωτικά του ένστικτα....!!!!

2. Τα πολλαπλά φωτορυθμικά που αποσπούν τη προσοχή του θεατή από τον τραγουδιστή και το ίδιο το τραγούδι, όταν σε μερικές περιπτώσεις τα φώτα αναβόσβηναν τόσο πολύ (μέχρι το σημείο της τύφλωσης) και με τόση ταχύτητα ώστε να σου δημιουργούν την αίσθηση πως όπου νάναι θα προσγειωθεί ο ιπτάμενος δίσκος από όπου θα ξεπηδήσουν ανθρωπάκια στυλ ΕΤ.

3. Η σκηνοθεσία αν και σε κάποια τραγούδια δεν ήταν κακή, πιστεύω πως δίχως να παρουσιάζει κάτι το "διαφορετικό", στην πλειοψηφία των εμφανίσεων επαναλαμβάνοντας γνώριμες μα και τετριμμένες εικόνες Χολυγουντιανού τύπου, κινήθηκε στο στυλ προηγούμενων ετών (φωτιές, λάβαρα, καπνοί, φωτεινοί πίδακες κλπ κλπ)

Οι εκφωνήτριες της κρατικής μας τηλεόρασης θα έλεγα (λίαν επιεικώς) πως ήταν απαράδεκτες. Η καλλιτεχνική αξία ενός τραγουδιού σε έναν διαγωνισμό οφείλει να μην κρίνεται αναλόγως του"δούναι και λαβείν" ανάμεσα στις χώρες που συμμετέχουν, γιατί τότε το τραγούδι παύει να κρίνεται ως δημιουργία, ως τέχνη....Οι αδελφές Μαγγίρα επιδόθηκαν σε έναν άκρατο λαϊκισμό του στυλ "εμείς δώσαμε ψήφους, αυτοί γιατί δεν μας έδωσαν" αναφερόμενες υποτιμητικά σε όσες χώρες δεν μας έδωσαν υψηλή βαθμολογία ή δεν μας έδωσαν καθόλου βαθμούς.

Ομως μάλλον δεν είμαι η μόνη που ενοχλήθηκα από τον σχολιασμό των παρουσιαστριών της κρατικής τηλεόρασης αφού η Μ.Τζιαντζή στην εφμ Καθημερινή χαρακτηρίζει τον τρόπο σχολιασμού ως "επίδειξη κολωνακιώτικης στριγγλίτιδας"!!!!! (ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να διαβάσετε εδώ) .

Θυμάμαι τους παλαιότερους σοβαρούς παρουσιαστές οι οποίοι συνήθιζαν να σχολιάζουν τα θετικά και τα αρνητικά κάθε τραγουδιού και της σκηνικής παρουσίας του τραγουδιστή δίχως να εστιάζουν στο αν έχει τα κιλάκια της η τραγουδίστρια και αν τρώει λουκουμάκια.....

Στο τέλος (έστω για λόγους τακτ) ο εκφωνητής συνήθιζε να λέει ένα μπράβο για τον τελικό νικητή. Αυτό φυσικά δεν συνέβη στην προκειμένη περίπτωση αφού οι παρουσιάστριες δεν μπήκαν καν στον κόπο να επαινέσουν τον νικητή κάνοντας αισθητή τη δυσφορία τους μόνο και μόνο επειδή δεν βγήκε πρώτος ο Σάκης!!!!

(Τι να κάνουμε βρε κορίτσια, δεν μπορεί να βγαίνουμε πάντα πρώτοι...Υπάρχουν και καλύτεροι από εμάς σε αυτόν τον κόσμο, επί τέλους ας το παραδεχτούμε...)

Στο ίδιο άρθρο της Καθημερινής αναφέρεται , και όχι άδικα, πως η Eurovision από διαγωνισμός τραγουδιού μάλλον έχει μεταλλαχθεί σε έναν διαγωνισμό "τηλεοπτικού πακέτου" θέση με την οποία συμφωνώ για τους λόγους που προανέφερα (υπερβολή στη χρήση των οπτικών εφφέ)

Μέσα σε όλη αυτή την αρνητική διάθεση που μου προκάλεσε η παρακολούθηση του τελικού της Eurovision ομολογώ πως υποδέχτηκα με χαρά την πρωτιά του τραγουδιού "Fairy Tales". Ενα απλοϊκό τραγούδι που μιλά για μια παραμυθένια αγάπη (ίσως την πρώτη αγάπη αφού μιλά για εμπειρίες από την νιότη του ο ήδη νεαρός τραγουδιστής με το baby face). Απλά τα λόγια του τραγουδιού τα οποία περιγράφουν τα έντονα και τυφλά συναισθήματα που γεννιώνται στον άνθρωπο όταν αγαπάει (θυμός,θλίψη αλλά και χαρά) "I am in love with a fairytale even though it hurts cause I don' t care if I looose my mind"..."no one could make me sadder but no one else could lift me high above" Μια αγάπη που έχει τη δύναμη να τρελλαίνει τον άνθρωπο. Ο νεαρός Alexander Rybak (θα βρείτε πληροφορίες και φωτό εδώ ) πιστεύω πως είναι ένας χαρισματικός "τραγουδοποιός" αφού έγραψε ο ίδιος τους στίχους του τραγουδιού αλλά και τη μουσική. Γεννημένος από γονείς μουσικούς, ασχολείται από 5 χρονών με το πιάνο και το βιολί.
Κατά τη γνώμη μου ήταν η πιο πρωτότυπη σκηνική παρουσία. Η μορφή του θαρρείς βγαλμένη μέσα από κάποιο παραμύθι μάγεψε με την κίνησή του και με το βιολί του ακριβώς όπως στα παραμύθια, κερδίζοντας τους κριτές με μια απλοϊκή και καθημερινή ιστορία βγαλμένη από την ίδια τη ζωή...







Αραγε αυτή η επιλογή να υποδηλώνει στροφή προς την πρωτότυπη δημιουργία??
Δείγμα στροφής προς το απλοϊκό, το ποιοτικό και το καθημερινό????
Μήπως θα μπορούσε αυτή η επιλογή να σημαίνει την ταυτόχρονη φυγή από τα φαντασμαγορικά θεάματα με τα πολλά εφφέ και τις ανούσιες χορογραφίες που προβάλλουν τη γυναίκα μόνο ως ερωτικό αντικείμενο????

....Μακάρι....Πολύ θα το ευχόμουν.....

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Bloggoπαίγνιο

Η παρούσα ανάρτηση δημιουργήθηκε μετά από την ευγενική πρόσκληση του Skroutzakou σε bloggoπαίγνιο με θέμα : κάποια τραγούδια που για μένα να συμβολίζουν κάτι το ιδιαίτερο.
Επέλεξα λοιπόν μερικά τραγούδια που μιλούν για τη ξενητειά.
Με τα τραγούδια της ξενητειάς ταυτίστηκα όταν έφυγα για πρώτη φορά από το πατρικό μου σπίτι για την Ιταλία στα πλαίσια ενός προγράμματος "ανταλλαγής νέων εργαζομένων στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης". Εκεί άγνωστη μεταξύ αγνώστων και για πρώτη φορά μακριά από το σπίτι δίχως κανέναν Ελληνα για να μπορέσω να ανταλλάξω δυο κουβέντες ένοιωσα για πρώτη φορά αυτό που λέγεται νοσταλγία, το αίσθημα του ξενιτεμένου. Εμενα σε ένα δωμάτιο σε ένα χωριουδάκι της περιφέρειας της Emilia Romagna αφού τα καλά διαμερίσματα (καλά λόγω του ότι βρίσκονταν στο κέντρο) τα κρατούσαν για τους ντόπιους...
Εκείνη τη περίοδο ένα ραδιοκασετοφωνάκι που είχα πάρει μαζί με μερικές κασετούλες, έπαιζε διαρκώς τραγούδια που μιλούσαν για τη ξενητειά....όπως το
"Φεγγάρι μάγια μούκανες και περπατώ στα ξένα"....




Στην πατρίδα είχα αφήσει τον καλό μου ο οποίος όσο εγώ βρισκόμουν στα ξένα, φρόντισε να βρει άλλη παρέα. Ετσι εκείνη τη περίοδο απόκτησα "διδακτορικό" σε όποιο τραγούδι μιλούσε για χωρισμούς, αποχωρισμούς, ταξίδια, σκέψεις για την πατρίδα κλπ
Δακρύβρεχτες καταστάσεις που όμως πιστεύω πως αξίζει να τις ζούμε αφού μας δυναμώνουν για να αντιμετωπίζουμε πιο ψύχραιμα παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον.
Ετσι το ραδιοκασετοφωνάκι εκείνη την εποχή κόλλησε μεταξύ άλλων στο
"Βάρκα μου μπογιατισμένη"


Την επόμενη φορά που ξανάφυγα από την πρωτεύουσα και από τους δικούς μου βρέθηκα σε ένα νησί του Αιγαίου...Εκείνη τη περίοδο "μίλησε"στη καρδιά μου το "Μεσ' του Αιγαίου τα νερά". Ξυπνούσα και κοιμόμουν με το τραγούδι αυτό στα χείλη...Λίγο διαφοροποιημένη η ψυχολογία αυτή τη φορά, όμως και πάλι κολλημένη στο αίσθημα της νοσταλγίας και του ξενιτεμού....


Στα Δωδεκάνησα πολύ διαδεδομένο είναι ως γνωστόν το τραγούδι "Τζιβαέρι" επειδή τα Δωδεκάνησα βίωσαν στο πετσί τους (όπως και όλη η Ελλάδα). Τα νησάκια κάποια περίοδο ερήμωσαν λόγω της μαζικής φυγής των νέων. Μοναχά οι γέροι απόμεινα πίσω και ζούσαν με τα εμβάσματα από το εξωτερικό. Οι περισσότεροι νέοι έφυγαν, δεν επέστρεψαν πια παρά μονάχά κάποια καλοκαίρια για διακοπές. Βρίσκονται διάσπαρτοι στην Αφρική, στην Αμερική, στην Αυστραλία και στον Καναδά. Τα παιδιά των παιδιών τους είναι πια Αμερικανάκια, Αυτραλάκια, Καναδεζάκια. Κακά τα ψέμματα όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε έναν ξένο τόπο γαλουχείται με την νοοτροπία του τόπου στον οποίο μεγάλώνει έχοντας φυσικά μέσα του την αγάπη για μια πατρίδα που δεν γνώρισε, ή ίσως να γνώρισε τα καλοκαίρια αν υπήρχε καμιά γιαγιά στην πατρίδα.
Ομως ξέφυγα....έτσι λοιπόν ακούγοντας παντού το "Τζιβαέρι" που μιλούσε για ξενητειά, κάτι οι θύμησες του παρελθόντος κάτι που "με θέλημα δικό μου" είχα φύγει για Ιταλία με αποτέλεσμα τον χωρισμό από τον αγαπητικό κάτι το νέο αίσθημα της ξενητειάς έστω και να βρισκόμουν εντός Ελλάδας, βρέθηκα να ξημεροβραδυάζομαι τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο της Δωδεκανήσου, το "Τζιβαέρι".....


...Αλλά τελικά κάπως έτσι δεν δενόμαστε συναισθηματικά με κάποια τραγούδια?
Με την ταύτιση, με τα βιώματα...
....Απολαύστε τα λοιπόν....!!!
Ευχαριστώ Σκρουτζάκο για την πρόσκληση


ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους τους ξενιτεμένους

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Ζωγραφίζοντας μια ιστορία: Σακουλές (ο τεμπέλης των Αθηνών ή ο πρώτος χίππυς των Αθηνών???)


Ενας από τους γραφικούς τύπους της παλιάς Αθήνας ήταν ο αποκαλούμενος Σακουλές ο οποίος εικονίζεται στον παραπάνω πίνακα του Εμμ. Ζαίρη. Εζησε τον δέκατο ένατο αιώνα στην Αθήνα. Λέγεται πως το παρατσούκλι Σακουλές του το κόλλησαν επειδή τριγύρναγε ολημερίς στους δρόμους της Αθήνας με μια τεράστια σακκούλα και απαιτούσε να του δώσουν ελεημοσύνη οι περαστικοί. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αναφέρουν πως το αληθινό του όνομα ήταν Κώστας Κόκκινος και πως καταγόταν από την Αμοργό, όμως κανείς δεν τον γνώριζε με το πραγματικό του όνομα αφού όλοι Σακουλέ τον αποκαλούσαν.
Μην φανταστείτε πως την ελεημοσύνη τη ζητούσε με ύφος παρακλητικό...το αντίθετο... έμεινε γνωστός για το θράσος του αλλά και τις ατάκες του....Αν δεν του έδινες ελεημοσύνη δεν σε ξέπλενε ούτε ο Δούναβης....σε έκανε ρεζίλι και μάλιστα φωναχτά μπροστά στον κόσμο...

Εμεινε γνωστό το περιστατικό της τυχαίας συνάντησής του με τον Ελ. Βενιζέλο. Καθώς πέρναγε ο Βενιζέλος από μπροστά του φαίνεται πως ο Σακουλές δεν τον αναγνώρισε. Ετσι σύμφωνα με τη συνήθειά του, του ζήτησε μια δεκάρα. Ο Βενιζέλος ως δεινός ρήτορας άρχισε να αναπτύσσει τη θεωρία του περί των αρνητικών χαρακτηριστικών της τεμπελιάς. Τότε ο Σακουλές του απάντησε θυμωμένος :
"Ρε συ τον φιλόσοφο θέλεις να παραστήσεις; Μήπως σου ζήτησα κανένα εκατομμύριο; Μια δεκάρα σου ζήτησα και συ με έπιασες στη λογοδιάρροια ρε αδελφάκι μου...Μωρέ αν για κάθε δεκάρα που μου δίνει ο καθένας μου αράδιαζε τις φιλοσοφίες του τότε θα είχα πεθάνει στη πείνα"!!!!

Κι αν νομίζετε πως ένας τέτοιος τύπος θα έμενε άγνωστος γελιέστε.....
Ο Σακουλές όχι μόνο έγινε καρτ ποστάλ, μα έγινε επιθεώρηση σε θέατρο, τον κάνανε πίνακα ζωγραφικής, τον έκανε ποίημα ο Σουρρής.

Περιμένετε....δεν τελειώσαμε.....Εξ αιτίας του Σακουλέ μας απόμεινε η φράση :
σακουλεύτηκες, πρέπει να τη σακουλευτείς
(=Την ψυλλιάζομαι, διαισθάνομαι πως κάτι κακό σχεδιάζεται, καταλαβαίνω πως μου την έχουν στημένη) όπως για παράδειγμα στο "Για πρόσεξέ με βλάμισσα του Παπαϊωάννου" που λέει Μην κάνεις κόλπα ψεύτικα/και λες πως με λατρεύεις/γιατί σε σακουλεύτηκα/πώς θες να μου τα παίρνεις.....ή στην "Παραδόπιστη" του Τσιτσάνη που λέει Οι φίλοι μου το είχαν πει,/πως έχω πια παρεκτραπεί/κι εγώ δε σακουλεύτηκα/σα μάγκας να προσέξω,/πως είσαι παραδόπιστη και θα με ρίξεις έξω....

Αν και δεν είναι γνωστά περισσότερα στοιχεία για αυτόν τον αλλόκοτο αλλά γραφικό τύπο, τον Σακουλέ, η ιστορία τον κατέγραψε ως τον
τεμπέλη της Αθήνας
ενώ μερικοί τον χαρακτήρισαν ως τον
πρώτο χίππυ της Αθήνας.....
Ο Σουρής στον "Ρωμιό" του Ιουνίου του 1907 κατέληγε στο μακροσκελέστατο ποίημά του:
"Κοιμήσου Σακουλέ μου
τον ύπνον τον αιώνιον
και πιθανόν
το Κράτος το δαιμόνιον
μετά καιρούς και
χρόνους για τιμή
να στήσει και
δική σου προτομή".....
Προσθήκη.....μετά από την ευγενική υπενθύμιση του Vad .
Ο Σακουλές μεταξύ άλλων έγινε και τραγούδι με τίτλο "Ο Σακουλές" το οποίο περιλαμβάνεται στο δίσκο "Το Πανόραμα" (Μουσική Μίμη Πλέσσα, στίχοι Κώστα Βίρβου). Επανεκδόθηκε το 2005 σε CD και περιλαμβάνει τις 2 εκδοχές του τραγουδιού. Η πρώτη εκδοχή (1971)-τραγουδισμένη από τον Δώρο Γεωργιάδη- ξεκινά με τον στίχο "Ο πρώτος χίππυς στην Αθήνα
ενώ στη δεύτερη (1976)-τραγουδισμένη από τον Πέτρο Κυριαζή-,
ο στίχος επί τω ευγενεστέρω μετατρέπεται σε:
"Μποέμης πρώτος στην Αθήνα
ήταν τότε ο Σακουλές/σκελετωμένος απ΄την πείνα/σουρχότανε για να τον κλαις./
Δώσε μου μια δεκάρα ρε!
ζητούσε για να μη δουλέψει/μια Αθήνα, ένα Σακουλέ/φίνα μπορεί να τον θρέψει./Λιαζόταν ξάπλα στην πλατεία/κι είχε κρεββάτι μια σπηλιά/ήταν γι΄αυτόν η ευτυχία/
λίγο ψωμί και μια ελιά....
(μετά από μια ανασκαφή στα συρτάρια μου, βρέθηκε και το ηχητικό ντοκουμέντο το οποίο ακούτε-Προκειται για την επανέκδοση 2005.
Σας συνιστώ να προμηθετείτε όλο το Cd, είναι πολύ καλό.)
Εγώ το προμηθεύτηκα πριν από κάποιους μήνες από εδώ).
2η Προσθήκη μετά από την ευγενική παρέμβαση του Ndn
Η λέξη σακουλεύτηκα περιλαμβάνεται σε ακόμη ένα τραγούδι το
"Μαύρο μπεγλέρι"
"Πέντε-έξι μαχαλόμαγκες
μου στήσανε καρτέρι
να πάρουνε απ' τα χέρια μου
το μαύρο μου μπεγλέρι.
Μα εγώ τη σακουλεύτηκα
τη μόρτικια τη φτιάξη
και το μπεγλέρι στο τσαρδί
το είχα μπουζουριάσει..."

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Γελοιο-γράφοντας την επικαιρότητα : το δάχτυλο, η "άγονη γραμμή" και μαζί όλα τα άλλα...


Τις τελευταίες εβδομάδες ένα δάχτυλο έμελλε να γίνει κυρίαρχο θέμα στην καθημερινή ζωή του τόπου μας: Το δάχτυλο του πρώην Υπουργού κ. Παυλίδη....!!!!
Ενα δάχτυλο που καθώς φαίνεται μπλέχτηκε ενεργά σε ζητήματα που σχετίζονται με τις επιδοτήσεις της αποκαλούμενης "άγονης γραμμής". Την εξέλιξη της υπόθεσης παρακολουθεί με αγωνία σύσσωμο το Πανελλήνιο.....

-Τελικά υπάρχει η δεν υπάρχει ευθύνη Υπουργών για τα θέματα των επιδοτήσεων της "άγονης γραμμής"????
-Πρέπει η δεν πρέπει να συσταθεί εξεταστική, προεξεταστική, μετεξεταστική, ανακριτική, προανακριτική, μετανακριτική επιτροπή για να εξετάσει το θέμα προτού παραγραφούν τυχόν αδικήματα πολιτικών προσώπων που εμπλέκονται στην υπόθεση?
-Ηταν η δεν ήταν αποκλειστικός διαχειριστής του διαβόητου λογαριασμού που ήταν στο όνομα του αδελφού του ο κ. Παυλίδης ???
-Τα οικονόμησε η δεν τα οικονόμησε η κόρη του κ. Παυλίδη για την αγορά του διαμερίσματός της????
Αυτά τα ερωτήματα ακους να συζητιούνται όπου σταθείς κι όπου βρεθείς σε τηλεοπτικούς δέκτες, στα σουβλατζίδικα, στα προπατζίδικα, στα περίπτερα, στα ταξί, στα μπακάλικα, στα μανάβικα....
Θα περίμενε κανείς να ακούει να συζητιώνται θέματα όπως η ακρίβεια, η ανεργία, θέματα που αφορούν την αύξηση της εγκληματικότητας, θέματα που σχετίζονται με την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, μα τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει.....
Οι πολίτες γίνονται παθητικοί θεατές ανούσιων αντιπαραθέσεων θαρρείς και παίζεται ένα καλά στημένο παιχνίδι ανάμεσα στα 2 μεγάλα κόμματα, με εκτόξευση αλληλοκατηγοριών και ενασχόληση με άχρηστες λεπτομέρειες, δίχως να ασχολούνται επί της ουσίας με τα καθημερινά προβλήματα του μέσου Ελληνα.....Η μη επίλυση των καθημερινών προβλημάτων των πολιτών και η μη διαλεύκανση των σκανδάλων που έχουν κατακλύσει τον τόπο μας εδώ και χρόνια ωθούν τον πολίτη (δικαιολογημένα) στη μεμψιμοιρία και στο "όλοι ίδιοι είναι"αφού είναι βέβαιος πως κάθε υπόθεση καταλήγει στο αρχείο, δίχως να αποδίδονται οι ευθύνες που αναλογούν. Η πολιτική ζωή του τόπου μας μετατράπηκε σε μια συνεχή παρτίδα πιγκ πογκ ανάμεσα στα 2 μεγάλα κόμματα όπου αντί για μπαλάκι του πιγκ πογκ κάθε φορά αναδύεται ένα νέο σκάνδαλο μα η πορεία είναι γνώριμη και προκαθορισμένη:
-Αντιπαράθεση επαναλαμβανόμενων επιχειρημάτων του στυλ "εμείςVsεσείς",
-Επειτα το δίλημμα : να συσταθεί η να μη συσταθεί επιτροπή? κι όταν το ένα κόμμα συμφωνεί, διαφωνεί το άλλο και το αντίστροφο....
-Τέλος καταχώρηση στο αρχείο δίχως απόδοση ευθυνών λόγω έλλειψης επαρκών στοιχείων....
Πέρα από αοριστολογίες του στυλ "φως, να χυθεί άπλετο φως" κανείς δεν μας εξηγεί ΠΩΣ και ΠΟΤΕ θα γίνει αυτό. Κανείς δεν δεσμεύεται για το ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ θα έχει χυθεί το φως σε όλες τις "σκοτεινές"υποθέσεις που μας βασανίζουν. Με τούτα και με τ'άλλα η δημιουργία 2 κατηγοριών πολιτών παγιώνεται αργά αλλά σταθερά:
1. Aυτοί που πάντα προστατεύονται από το Νομικό σύστημα του τόπου μας και δεν φέρουν ποτέ καμία ευθύνη για τις πράξεις τους (πολιτικοί, επιχειρηματίες και δημόσιοι υπάλληλοι),
2. Aυτοί που αγωνίζονται να βρουν το δίκιο τους (όλοι οι υπόλοιποι) αλλά τελικά λόγω έλλειψης αντοχών (ψυχικών και οικονομικών) , αδυνατούν να προστατέψουν τον εαυτό τους ακόμη και στην περίπτωση που έχουν δίκιο.
Καταλύεται έτσι σταδικά η ΙΣΟΝΟΜΙΑ των πολιτών, ένα από τα βασικά συνταγματικά δικαιώματα του πολιτεύματος της Δημοκρατίας (ή μήπως έχει ήδη καταλυθεί?)
Οι νέοι προσπαθούν οι κακόμοιροι να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και πράττουν οι μεγαλύτεροι, όμως οι ανεπαρκείς εξηγήσεις των μεγαλύτερων μάλλον δεν τους βοηθούν....
Και ενώ οι ανούσιες συζητήσεις (περί ανακριτικής, προανακριτικής, εξεταστικής και προεξεταστικής) καλά κρατούν, οι κάτοικοι των νησιών της άγονης γραμμής γιόρτασαν το φετεινό Πάσχα με
-μειωμένα δρομολόγια των συγκοινωνιών από/προς τα νησάκια τους με αποτέλεσμα την αδυναμία τους να προμηθευτούν τα βασικά αγαθά.
-μείωση του αριθμού των επισκεπτών λόγω των ανεπαρκών δρομολογίων, αφού για να ταξιδέψει κανείς σε έναν τόπο προϋποθέτει να γνωρίζει έγκαιρα τα δρομολόγια για το aller και το retour. Ετσι άδικα περίμεναν η φετεινή τουριστική σεζόν να αρχινίσει με λυμένο το πρόβλημα των συγκοινωνιών ένα πρόβλημα πολυκαιρισμένο, ένα πρόβλημα δίχως λύση.... Από την άλλη, η κυβέρνηση προβληματισμένη από τις διαστάσεις που πήραν οι ατασθαλίες γύρω από τα θέματα που σχετίζονται με τις επιδοτήσεις της "άγονης γραμμής"
....και φοβούμενη για τις πολιτικές επιπτώσεις (εν όψει και των επικείμενων Ευρωεκλογών) αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα προκειμένου να στηρίξει με άλλους τρόπους την "ανάπτυξη" των ακριτικών νησιών της "άγονης γραμμής"..... .....Παραμένοντας πιστή στις προεκλογικές υποσχέσεις............προσπαθεί να εμψυχώσει τους πολίτες που έχουν πέσει σε βαθειά μελαγχολία........με το γνώριμο προεκλογικό σύνθημα........το οποίο έχει δανειστεί και η αξιωματική αντιπολίτευση και χρησιμοποιεί τώρα ως δικό της προεκλογικό σύνθημα, έστω και αν οι πολίτες "φως"ακούνε μα "φως"δεν βλέπουν αφού οι εξαγγελίες για μείωση τιμών και αντιμετώπιση των καρτέλ...... ....καθόλου δεν έχουν βελτιώσει τη δυσχερή οικονομική θέση στην οποία έχουν περιέλθει......
.....μια και τα μέτρα για μειώσεις τιμών και τη στήριξη των πολιτών μάλλον στρέφονται προς λάθος κατεύθυνση......Οσο για το γνωστό προεκλογικό σύνθημα της Κυβέρνησης "ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ" έντονες αντιπαραθέσεις έχουν ξεσπάσει ανάμεσα στα κόμματα της αντιπολίτευσης επειδή άλλοι υποστηρίζουν πως στο σύνθημα υπάρχει γραμματικό πρόβλημα ορθογραφίας και το σωστό είναι το "σεμνά και ταπί -ΝΑ! " (όπως φαίνεται στη παραπάνω γελιογραφία), ενώ άλλοι επιμένουν πως υπάρχει γραμματικό πρόβλημα τονισμού αφού το σωστό θα έπρεπε να είναι "σεμνά και τα-πείνα" , γεγονός που επιβεβαιώνεται από τους πολίτες οι οποίοι καθένας με τον δικό του τρόπο αναζητά πόρους για την αξιοπρεπή επιβίωσή του....Οσον αφορά την επιρροή από την καθημερινή ενασχόληση των δελτίων ειδήσεων με το δάχτυλο του κ. Παυλίδη είναι εμφανής....
-Αλλους τους ώθησε στη δημιουργική και καλλιτεχνική ενασχόληση με τα δάχτυλά τους(βλ.πρώτη φωτογραφία).......
.....και άλλους στη γυμναστική των δαχτύλων τους.....

* Οι γελιογραφίες είναι των κ. Α. Πετρουλάκη, ΚΥΡ, Ηλία Μακρή και Γιάννη Δερμεντζόγλου

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Ζωγραφίζοντας μια ιστορία - Πρωτομαγιά στη Κέρκυρα (X.Παχής)

Πρωτομαγιά στη Κέρκυρα του Χ. Παχή, eλαιογραφία σε μουσαμά (61cm X 50cm)

(Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλ.Σούτσου)

Οπως είχαμε γράψει στην περσυνή ανάρτηση με τίτλο "Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι" (με αφορμή την ημέρα της Πρωτομαγιάς), ο λαός τα παλιά χρόνια πίστευε πως οι άνθρωποι το μήνα Μάη ήταν ευάλωτοι σε λογής-λογής μάγια. Αυτός ήταν ο λόγος που οι κάτοικοι της υπαίθρου δεν επιχειρούσαν κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου μήνα καμιά σοβαρή εργασία, ούτε όμως και παντρεύονταν αφού πίστευαν πως ο γάμος δεν θα στέριωνε. Κατά μία εκδοχή ίσως αυτές οι δεισιδαιμονίες να είχαν τις ρίζες τους σε παλαιότερες πρακτικές των Ρωμαίων οι οποίοι τον μήνα Μάη διοργάνωναν μια τελετή τα Λεμούρια , τη γιορτή των νεκρών προκειμένου να εξευμενίσουν τα πνεύματα των νεκρών τα οποία όπως πίστευαν ανέβαιναν τον μήνα Μάη στη γη και περιφέρονταν από σπίτι σε σπίτι με σκοπό να τρομάξουν τους ενοίκους.

Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι που συνηθίζουμε να κρεμάμε πάνω από την εξώθυρα του σπιτιού μας την Πρωτομαγιά μεταξύ άλλων είχε τελετουργικό χαρακτήρα αφού πιστευόταν πως πρόσφερε ευετηρία στο σπιτικό ειδικά όταν ανάμεσα στα λογής-λογής λουλούδια έβαζαν ένα σκόρδο (για το κακό μάτι, τη βασκανία) η ένα αγκάθι ως αποτρεπτικό οποιουδήποτε κακού.

Σύμφωνα με μια παράδοση "τα δέντρα έχουν ψυχή και νοιώθουν και ακούνε". Εκτός λοιπόν από το Πρωτομαγιάτικο στεφάνι κατά το μήνα Μάη, τον τελευταίο μήνα της Ανοιξης όπου η ανθοφορία φτάνει στο αποκορύφωμά της, σε αλλοτινές εποχές τόσο στις πόλεις όσο και στα χωριά πραγματοποιούνταν συλλογικές πρακτικές που αποσκοπούσαν θα λέγαμε στην συμβολική μιμητική αναπαράσταση του θανάτου και της ανάστασης με σκοπό την πρόκληση ανθοφορίας της γης.

Στον παραπάνω πίνακα του Χ. Παχή "Πρωτομαγιά στη Κέρκυρα" βλέπουμε να απεικονίζεται ένα τέτοιο έθιμο όπου νέοι ντυμένοι γιορτινά φορώντας κάτασπρα παντελόνια και πουκάμισα, με κόκκινα ζωνάρια και κόκκινα μαντήλια στο λαιμό τραγουδούσαν ζωηρά τραγούδια που εξυμνούσαν την άνοιξη γύρω από έναν κορμό τρυφερού κυπαρισσιού (το οποίο έπρεπε απαραίτητα να είναι ίσιο και φουντωτό, δείγμα υγείας και ευρωστίας). Το σκέπαζαν με κίτρινες μαργαρίτες και άλλα λουλούδια και του κρεμούσαν ένα στεφάνι. Στα χλωρά κλαδιά του έδεναν μεταξωτά μαντίλια, ζωνάρια και κορδέλες ενώ στο στεφάνι κρέμαγαν διάφορα φρούτα και χορταρικά της εποχής συμβολίζοντας έτσι την ευγονία. Αυτό το δέντρο που αποκαλούνταν "μαγιόξυλο" και θεωρούνταν σύμβολο της υγείας και της ευγονίας, οι νέοι αφού το περιέφεραν από σπίτι σε σπίτι (για να φέρουν μέσω της ομοιοπαθητικής μεθόδου που χαρακτήριζε τις παραδοσιακές κοινωνίες την υγεία κια την ευγονία σε κάθε σπιτικό) έπειτα το έστηναν στη μέση της πλατείας του χωριού, της πόλης και με τη συνοδεία ενός ντεφιού, ενός ατσαλένιου τριγώνου (περίπου όπως το Χριστουγεννιάτικο τρίγωνο που λέγανε τα καλάντα) αλλά και άλλων τοπικών μουσικών οργάνων πιάνανε το χορό γύρω από το δέντρο (ή μαγιόξυλο).
Με αυτές τις πρακτικές πίστευαν πως όλη η τοπική κοινότητα θα απολάμβανε υγεία και καλή σοδειά από τις καλλιέργειές τους.
Ενα από τα ανοιξιάτικα τραγούδια που τραγουδιούνταν στη Θράκη είναι και το
Λεν ήρθι Μαής κι άνοιξη
από το CD " Η περπερούνα" της Δόμνας Σαμίου
Λεν ήρθι Μαής - αμάν γκελ αμάν
λεν ήρθι Μάης κι άνοιξη
ήρθι Μάης κι άνοιξη
ήρθι , ήρθι το καλοκαίρι.
Λεν ανθίζουν τα - αμαν γκελ αμαν-
λεν ανθίζουν τα τριαντάφυλλα
ανθίζουν τα τριαντάφυλλα
τα μο - τα μοσχομυρισμένα
Λεν άσπρο τριαντα - αμαν γκελ αμαν -
λεν άσπρο τριαντάφυλλο φορώ
άσπρο τριαντάφυλλο φορώ
και θε- και θέλω να το βάψω.
Λεν κι αν θα το βά- αμαν γκελ αμαν-
λεν κι αν θα το βάλω στη βαφή
πολλές - πολλές καρδιές θα κάψω.....

Εύχομαι λοιπόν καλό μήνα και να
"πιάσετε το μαγιόξυλο"
για να πάνε όλα καλά στο σπιτικό σας....