Ηλικιωμένες γυναίκες μαζί με γυναίκες που πρόσφατα έχασαν ένα δικό τους άτομο στολίζουν τον επιτάφιο με πολύχρωμα ευωδιαστά λουλούδια και είτε γράφουν τα μοιρολόγια τους σε χαρτάκια που τα καρφιτσώνουν κάτω από την φωτογραφία του αγαπημένου προσώπου που τοποθετείται ανάμεσα στα λουλούδια, είτε τα εκφωνούν οι ίδιες. Στο πρόσωπο του Χριστού θρηνούν τον δικό τους άνθρωπο με λυμένα μαλιά και τα χέρια στην κεφαλή, χαρακτηριστική στάση που βλέπουμε στα αρχαιοελληνικά αγγεία. Είναι μια σκηνή που συγκλονίζει και λυγίζει τον ψυχραιμότερο άνθρωπο μα δρα λυτρωτικά ως "κάθαρση" των δυνατών συναισθημάτων που γεμίζουν τους ανθρώπους αυτές τις στιγμές.
λύρα, η τσαμπούνα και το λαούτο.
Οι οργανοπαίκτες θα περιστοιχιστούν από άντρες γλεντιστές οι οποίοι ξεκινούν έναν "δημόσιο διάλογο" χρησιμοποιώντας μαντινάδες που πρέπει να είναι πρωτότυπες, αυτοσχέδιες και να μην έχουν ακουστεί ξανά σε άλλο γλέντι .
Οσο πιο πετυχημένα είναι τα θέματα αυτού του διαλόγου τόσο πιο πολύ "ανεβαίνει" το γλέντι.
Οταν πρωτοπήγα στην Ολυμπο,η αλήθεια είναι πως με κούρασε η αναμονή της έναρξης του χορού. Είχε σουρουπώσει και ο μοναδικός χορός που είχε ξεκινήσει ήταν ο σι(γ)ανός, με αποτέλεσμα να απορώ πως είναι δυνατόν να διασκεδάζει ο κόσμος με τόσο αργούς ρυθμούς και μάλιστα αφού αδυνατούσα να ξεχωρίσω τα λόγια των μαντινάδων λόγω της ιδιαιτερότητατας της τοπικής διαλέκτου.
Αργότερα αντιλήφθηκα πως το πιο "ουσιώδες" κομμάτι του Ολυμπίτικου γλεντιού είναι ακριβώς αυτός ο δημόσιος διάλογος με τις μαντινάδες. Είναι απίστευτος ο τρόπος που όλοι τηρούν τους άγραφους κανόνες του γλεντιού. Η συνενόηση μεταξύ τους γίνεται με το βλέμμα. Ο πρώτος γλεντιστής ξεκινά ένα θέμα και δεν τον διακόπτει κανείς μέχρι να ολοκληρώσει τη μαντινάδα του. Επειτα θα συνεχίσει ο δεύτερος είτε αλλάζοντας το "θέμα" είτε συνεχίζοντας το θέμα που άνοιξε ο πρώτος σχολιάζοντας ή απαντώντας στον πρώτο γλεντιστή, και έτσι μπορεί να συνεχιστεί ένας διάλογος με λόγια βγαλμένα εκείνη τη στιγμή.
Είναι εντυπωσιακό επίσης πως οι οργανοπαίκτες όταν θελήσει να τραγουδήσει κάποιος με αδύναμη φωνή χαμηλώνουν την ένταση των οργάνων προκειμένου να ακουστεί η αδύναμη φωνή του γλεντιστή. Ολοι ανεξαιρέτως έχουν δικαίωμα συμμετοχής ακόμη και εκείνοι που δεν είναι ιδιαίτερα καλλίφωνοι, μα μπορεί να είναι τέλειοι δημιουργοί μαντινάδων.
Ενώ οι παλαιότεροι έδιναν έμφαση στον αυτοσχέδιο δημόσιο διάλογο με τις μαντινάδες (στο ποιητικό σκέλος δηλαδή), οι νεότερες γενιές δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην κίνηση (τον χορό) απαιτώντας από τους μουσικούς να παίζουν νωρίτερα τους χορευτικούς μουσικούς σκοπούς. Οι μουσικοί σκοποί της Ολύμπου που σώζονται στις μέρες μας είναι 40 ενώ φημολογείται πως τα παλαιά χρόνια ανέρχονταν σε 70 πολλοί από τους οποίους ξεχάστηκαν.
Επειτα οι Ολυμπίτικοι χοροί απαιτούν απόλυτη αρμονική κίνηση για να μην χαλά το κυματοειδές σουστάρισμα που γίνεται κατά τη διάρκεια του χορού. Εάν κάποιος δεν είναι γνώστης των βημάτων αλλά και της κίνησης χαλά την αρμονία όλου του κύκλου των χορευτών.
Με αυτή την ανάρτηση ολοκληρώθηκε το αφιέρωμα σε ένα από τα ακριτικά μας νησιά την Κάρπαθο και ειδικότερα στο απομακρυσμένο χωριουδάκι με την πλούσια μουσικοχορευτική παράδοση, την Ολυμπο.
http://dyosmaraki.blogspot.com/2008/04/blog-post_14.html