ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

"Τα παιδιά του Παραδείσου" ("Bacheha-Ye-aseman")


Χθες βράδυ αν και το τελευταίο διάστημα σπάνια ανοίγω την τηλεόραση, καθηλώθηκα από μια ταινία που προβλήθηκε στην ΕΤ1. Εδώ και πολύ καιρό δεν θυμάμαι άλλη ταινία να με άγγιξε τόσο πολύ συναισθηματικά. Τα λόγια μου πιστεύω πως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις εικόνες της ταινίας. Πιστεύω πως αξίζει να την δείτε.
Η ταινία χωρίς βαρύγδουπα νοήματα και χλιδάτα σκηνικά αναδεικνύει μία τρυφερή αλλά και απλοϊκή ιστορία που διαδραματίζεται σε κάποια φτωχογειτονιά της Τεχεράνης στο Ιράν.
Η ταινία "Τα παιδιά του Παραδείσου" (με πρωτότυπο τίτλο "Bacheha-Ye-aseman") Ιρανικής παραγωγής μέσα από μια ηθογραφική παρουσίαση της καθημερινότητας του ιρανικού λαού, προβάλλει τη φτώχεια και παράλληλα κάποιες ανθρωπιστικές αξίες όπως είναι η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, η αγάπη, η επικοινωνία με τους συνανθρώπους και πολλά άλλα. Με μια "αφελή" περιήγηση πιστεύω πως συγκινεί όχι μόνο τα παιδιά μα και κάθε ενήλικα.

Το κυρίαρχο θέμα της ταινίας λοιπόν περιστρέφεται γύρω από ένα ζευγάρι παλιά αθλητικά παπούτσια!!!!! Την ίδια στιγμή που στις "πολιτισμένες" χώρες ένα ζευγάρι παπούτσια ίσως φαίνεται ως κάτι το δεδομένο, σε άλλες χώρες "υποδεέστερες" (για εμάς) αφού το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, θεωρείται ως πολυτέλεια επειδή ακριβώς μπορεί να μην υπάρχει δεύτερο διαθέσιμο....

Το τοπίο μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η υπόθεση είναι τα δρομάκια της παλιάς Τεχεράνης με στενά, αδιέξοδα, παντού τοίχους σπιτιών χωρίς να φαίνεται πουθενά φύση. Η μοναδική δήλωση φύσης βρίσκεται στην αυλή του φτωχικού σπιτιού των πρωταγωνιστών όπου βλέπουμε μια λιμνούλα στην οποία κολυμπούν μερικά χρυσόψαρα.


Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι δύο παιδιά, ο 9χρονος Αλί (Μοχάμεντ Αμίρ Ναντζί)και η μικρότερη αδελφούλα του Ζόρα (Αμίρ Φαρόκ Χασεμιαν). Η ταινία ξεκινά με μια σκηνή κατά την οποία ο Αλί παραλαμβάνει από τον τσαγκάρη τα παπούτσια της αδελφής του που του είχε πάει για επισκευή. Στην επιστροφή για το σπίτι ο Αλί χάνει τα παπούτσια. Οταν επιστρέφει στο φτωχικό των γονιών του αποκαλύπτει στην αδελφή του πως έχασε τα παπούτσια της και εκείνη με τα τεράστιο θλιμμένο βλέμμα της τον ρωτά πως θα πάει στο σχολείο χωρίς αυτά. Με έναν πατέρα με πενιχρά εισοδήματα και μια μητέρα κατάκοιτη και άρρωστη δεν υπάρχουν περιθώρια να αγοραστούν καινούργια. Η Ζόρα πηγαίνει σχολείο το πρωί και ο Αλί το απόγευμα.

Ετσι προκειμένου να μην αποκαλυφθεί το μυστικό της απώλειας των παπουτσιών της Ζόρας στους γονείς, τα παιδιά με μία αξιοθαύμαστη συνεργασία-ή συνωμοσία- (με αρκετά απρόοπτα) δίνουν την εξής λύση. Τα μεσημέρια συναντιούνται καθημερινά σε ένα συγκεκριμένο σημείο της διαδρομής στο οποίο τρέχει η Ζόρα μετά το σχολείο και προσπαθεί να προλάβει να αλλάξει παπούτσια με τον Αλί ο οποίος τρέχει με τη σειρά του να προλάβει να φθάσει στην ώρα του στο σχολείο για το μάθημα. Δεν τα καταφέρνει όμως πάντα με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει τις επιπλήξεις του διευθυντή. Οι περιπέτειες των παιδιών και του μοναδικού ζευγαριού παπουτσιών που αποφάσισαν να μοιραστούν είναι πολλές. Μία απλή και αθώα σκηνή που με συγκίνησε είναι όταν η Ζόρα διαπιστώνει μια μέρα πως τα παπούτσια του Αλί είναι βρώμικα και δεν μπορεί να τα φορέσουν την επόμενη ημέρα. Ετσι τα δύο παιδιά αποφασίζουν να πλύνουν μαζί ο καθένας από ένα παπούτσι στην μικρή λιμνούλα με τα χρυσόψαρα που βρίσκεται στην αυλή του σπιτιού τους. Προς στιγμήν ξεχνούν τα καθημερινά τους προβλήματα και αφήνονται στην παιδική τους αθωότητα, παίζοντας και δημιουργώντας σαπουνόφουσκες. Είναι μία από τις λιγοστές σκηνές όπου τα προσωπάκια των παιδιών φωτίζονται από ένα τεράστιο χαμόγελο, δείχνοντας πως τα φτωχά παιδιά αρκούνται σε ένα απλό και ανεπιτήδευτο παιχνίδι με το νερό και το σαπούνι για να χαρούν, να αφεθούν, να ξεφύγουν προς στιγμήν από τη δύσκολη καθημερινότητά τους, επειδή απλά είναι ΠΑΙΔΙΑ Κάποια ημέρα προκηρύσσεται αγώνας δρόμου τεσσάρων χιλιομέτρων, στον οποίο μπορούν να συμμετάσχουν μαθητές από όλη την επικράτεια. Το τρίτο έπαθλο είναι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Είναι παράξενο και ασυνήθιστο θέμα ο ήρωας να αγωνίζεται αποκλειστικά για να πάρει αυτό που έχει ανάγκη. Να αγωνίζεται όχι για να κερδίσει μα για να χάσει (να κατακτήσει την τρίτη θέση) .

Στη διαδρομή του αγώνα δρόμου οι σκηνές που στριφογυρίζουν στη σκέψη του Αλί με πρωταγωνίστρια την αδελφή του και το παράπονό της που δεν έχει παπούτσια να φορέσει, είναι εκείνες που του δίνουν δύναμη και τελικά καταφέρνει να φτάσει όχι τρίτος μα πρώτος , γεγονός που σημαίνει πως δεν κερδίζει τα πολυπόθητα παπούτσια........

Με συγκλόνισε η φράση του Αλί προς το γυμναστή του: "Βγήκα τρίτος, κύριε;"

Οταν οι φωτογράφοι θέλουν να του αποσπάσουν μια φωτογραφία εκείνος στέκει θλιμμένος και βουρκωμένος αφού δεν κέρδισε αυτό για το οποίο πάλεψε!!!! Τα αθλητικά παπούτσια για την αδελφή του!!!


Το τελευταίο πλάνο δείχνει τον Αλί να βάζει τα πληγιασμένα , από την προσπάθεια που κατέβαλλε, πόδια του μέσα στη λιμνούλα με τα χρυσόψαρα. Και εκείνα προσπαθούν να του γιατρέψουν τις πληγές....
Τελικά η ταινία σε βάζει στο παιχνίδι να νοιώσεις πως ένα απλό αντικείμενο όπως ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, μπορεί να ενώσει δύο παιδιά για έναν κοινό σκοπό, να αναδείξει την ευρεσιτεχνία τους αλλά και τις προσδοκίες τους που βέβαια καμία σχέση δεν έχουν με εκείνες του πολύπλοκου κόσμου των ενηλίκων.

Στην ταινία οι ενήλικες εμφανίζονται αδύναμοι, ενώ τα παιδιά δυναμικά. Κυριάρχο ρόλο παίζουν οι δύο μικροί πρωταγωνιστές που μου φάνηκαν σαν να ζουσαν την κάθε στιγμή, σαν να μην έπαιζαν σε κάποια ταινία. Μπορεί αυτές τις σκηνές να τις έχουν ζήσει στη πραγματικότητα, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε......

Πάντως σε έναν "πολιτισμένο" κόσμο ένα ζευγάρι παπούτσια δεν θα μπορούσε ,όπως πιστεύω, να αποτελέσει ποτέ αφορμή για μια ταινία.
Αντίθετα στον κόσμο των παιδιών που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, όχι μόνο μπορεί, μα μας προτρέπει να γίνουμε και εμείς παιδιά,να ζήσουμε μαζί τους τις σκηνές αυτές και να προσπαθήσουμε να δούμε την καθημερινότητα με τα δικά τους μάτια.

Ισως έτσι καταφέρουμε να διακρίνουμε τις ευαίσθητες πτυχές της σκληρής πραγματικότητας ....

22 σχόλια:

  1. Αγαπημένο μου dyosmaraki
    Σοφές συμβουλές μας δίνεις!!!
    Μόνο αν δεν ξεχάσουμε το παιδί που ήμασταν θα μπορέσουμε να γίνουμε ο άνθρωπος που μπορούμε...

    Με συγκίνησες πολύ..ξέρεις ιστοριες σαν και αυτή υπάρχουν πολλές.
    Υπάρχουν παιδιά που ζουν σε πολύ πιο άσχημες συνθήκες διαβίωσης...
    Κάποτε ήθελα να σώσω τον κόσμο..τώρα μου αρκεί να κάνω τα παιδιά να χαμογελούν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Α-α-α-πίστευτη ιστορία και μάλιστα σε ιρανική ταινία. Ποιός ειπε οτι το Χόλλιγουντ πρέπει να κάνει τις καλές ταινίες ;
    Εχω καιρό να κάτσω να δω μια ταινία της προκοπής και μου έχει λείψει, αλλα γενικά δεν βλέπω πολλή τηλεόραση. Αυτα όμως αξίζουν.
    Ωραία ιστορία dyosmaraki :)

    υγ. σε ευχαριστώ για το τελευταίο σου σχόλιο στο μπλόγκ μου, ηταν απο τα καλύτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τελευταία όσο περίεργο και αν φαίνεται στην κρατική τηλεόραση βλέπω αρκετά θετικά στοιχεία.
    Επίσης ποιότητα μπορεί κανείς να βρει στο κανάλι της βουλής.
    Παλιότερα στη Λακωνία ο κόσμος περπατούσε χωρίς παπούτσια.
    Τα παιδιά που είχαν τη δυνατότητα να φορέσουν ζήλευαν τα ξιπόλητα και έβγαζαν και αυτά τα παπούτσια τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μπόρεσα να δω περίπου 1 μισάωρο της ταινίας και μου άρεσε πολύ.Οι πρωταγωνιστές είμαι σίγουρος πως τις σκηνές τις έχουν ζήσει στην πραγματικότητα.Ειδικά ο μικρός ήταν φοβερός! Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θα μπορούσαμε επίσης να πούμε,σκεπτόμενοι αλληγορικά ή συμβολικά, ότι ο άνθρωπος γίνεται πιο άνθρωπος προσπαθώντας με τον άλλο (που έχει τη δυνατότητα να συνεργάζεται αδελφικά μαζί του,δηλ.μη ανταγωνιστικά αλλά υποστηρικτικά για ένα σκοπό)να καλύψει απλά τις καθημερινές ανάγκες του(υλικές,συναισθηματικές) κι όχι την πρωτιά της απληστίας που καλλιεργεί η υλιστική κοινωνία όπου ζούμε.
    Ρωτώντας "βγήκα τρίτος;", έχεις βγει και "πρώτος"...σε ανθρωπιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. είδες dyosmaraki

    χωρίς περοττά, λες η φτώχεια να κρατά το πρόσωπο του ανθρώπου...
    να δεις κι άλλες ιρακινες....

    την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κατ' αρχήν να σου πω οτι χαίρομαι πολύ που σε βρίσκω και εδώ. Νομίζω οτι πολλά απο τα μπλογκ σου εδώ δεν τα έχω διαβάσει στο 360, οπότε έχω πολύ και καλό υλικό για να επενδυσω το χρόνο μου.
    Ομορφη ιστορία, υπέροχη περιγραφή. Ενα ζευγάρι παπούτσια ήταν και το θέμα του χριστουγενιάτικου blog μου που μάλιστα έχω και σ αυτή την καινούρια σελίδα μου.
    Μια φράση σου με έβαλε σε σκέψεις:"δείχνοντας πως τα φτωχά παιδιά αρκούνται σε ένα απλό και ανεπιτήδευτο παιχνίδι με το νερό και το σαπούνι για να χαρούν". Δεν είναι μόνο τα φτωχά παιδιά που αρκούνται σε απλά πράγματα για να χαρούν. Είναι όλα τα παιδιά. Τα παιδιά δεν ξέρουν αν είναι φτωχά ή πλούσια. Ξέρουν οτι αγαπούν, πονούν, γελάνε, χαίρονται, λυπούνται με αυτά που εμείς οι μεγάλοι θεωρούμε "απλά πράγματα". Μέχρι να γίνουν κι αυτά μεγάλοι και να πάψουν να χαίρονται με "απλά πράγματα".
    Απλα πράγματα.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @karaflokotsifa
    Η σοφία πηγάζει από την ίδια την ταινία και τους συντελεστές της.
    Οπως λες ας κάνουμε τα παιδιά να χαμογελάσουν. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί κανείς να εισπράξει. Τότε θα λεγόμαστε άνθρωποι.....
    Την καλησπέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @tzonako
    Εχεις δίκιο Τζονάκο. Είναι μια απίστευτη ιστορία. Ούτε εγώ περίμενα πως ο Ιρανικός κινηματογράφος μπορεί να έβγαζε τέτοιες ταινίες.
    Ισως δεν μας έχει δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσουμε αυτόν τον "άλλον" κινηματογράφο επειδή δεν προβάλλεται πολύ...
    ΥΓ. Οσο για το σχόλιο είναι το λιγότερο που μπορούσα να γράψω. Νάσαι καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Λάκων
    Εχεις δίκιο για το κανάλι της Βουλής. Προβάλλει αξιόλογες ταινίες και ντοκυμαντέρ.
    Σε όλη την Ελλάδα οι άνθρωποι περπατούσαν ξυπόλητοι πριν από μισό αιώνα περίπου.
    Και πράγματι ήταν λιγοστοί εκείνοι που είχαν την πολυτέλεια να φορούν παπούτσια.
    Η ταινία μου δημιούργησε εικόνες που έχω ακούσει να εξιστορούν ηλικιωμένοι άνθρωποι που έζησαν τέτοιες καταστάσεις...
    Την καλησπέρα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Νίκος Κ.
    Πράγματι ο πιτσιρικάς ήταν εκπληκτικός και τόσο φυσικός...
    Πιστεύω να υπάρχει η ταινία στα Ντιβιντάδικα. Εγώ τουλάχιστον θα το ψάξω, θάθελα να ξαναδώ την ταινία.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @betty
    Θα συμφωνήσω μαζί σου. Αυτό το μήνυμα εισέπραξα από την ταινία. πιστεύω πως όποιος την δει θα καταλάβει πως πίσω από τα ευκολονόητα και τα απλοϊκά κρύβονται βαθειά νοήματα!!!
    Μια γλυκειά καλησπέρα καλή μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @genna
    Ισως η φτώχεια (η αν όχι η φτώχεια, ο μη κορεσμός) να κάνει τους ανθρώπους να δίνουν σημασία σε άλλες αξίες που είναι πιο ανθρώπινες...
    Πιστεύω πως θα εξερευνήσω τον Ιρανικό κινηματογράφο ο οποίος μου ήταν άγνωστος. Αν μάλιστα γνωρίζεις κάποια καλή ταινία είμαι ανοιχτή σε προτάσεις.
    Καλώς όρισες στην διαδικτυακή αυτή γωνίτσα.
    Σου στέλνω και τη δική μου αγάπη...
    Να έχεις ένα υπέροχο απόγευμα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @froggy
    Αγαπημένο μου βατραχάκι, χάρηκα ειλικρινά πάρα πολύ που άνοιξες blog εδώ και θα τα λέμε.
    Το ξέρεις πως ήσουν από τους αγαπημένους μου bloggers στο 360.
    Σε αυτόν τον χώρο που άνοιξα εδώ με διαφορετικό όνομα από το αρχικό έγραψα νέα posts που σίγουρα δεν έχεις δει στο 360. Σε αυτό συνετέλεσε και η έμπνευση που απορρέει από τους εδώ επισκέπτες οι οποίοι με τροφοδότησαν με πολλές ιδέες και νέους προβληματισμούς.
    Οσο για το σχόλιό σου, σε ευχαριστώ που με διορθώνεις. Πράγματι δεν είναι μόνο τα φτωχά παιδιά μα όλα τα παιδιά που αρκούνται σε απλά πράγματα για να χαρούν.....
    Καλή δύναμη και καλορίζικο το νέο σου blog.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καλησπέρα αγαπημένο μου dyosmaraki
    ήρθα για ένα κελάηδημα


    τσιίίιιοοοοουυυυυυυυυυυυυυυ!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Όταν δε βασίζεσαι μόνο στα εφέ, αναγκαστικά (και το λέω για καλό) στρέφεσαι στο καλό σενάριο και στην ηθοποιία. Η απορία μου είναι γιατί δε βγαίνουν και εδώ τέτοιες καλές ταινίες; Πού υστερούμε;

    ΥΓ Το Περσέπολις το είδατε; Πώς σας φάνηκε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @kitsosmitsos

    Το γεγονός πως δεν βγαίνουν καλές ταινίες εδώ πιστεύω πως οφείλεται :
    - στην ελλειπή στήριξη από πλευράς της πολιτείας στους νέους δημιουργούς,
    - στην μη έγκαιρη εξασφάλιση των απαραίτητων κονδυλίων (και όχι μετά από 5-6 χρόνια)
    - στην ελλειπή προβολή των ποιοτικών ταινιών
    - στο κοινό το οποίο αναλώνεται σε μαζικής κατανάλωσης θεάματα ("άρτος και θεάματα")
    (αυτά σκέφτηκα προς το παρόν, μα πιστεύω πως υπάρχουν και άλλοι λόγοι)
    Το Περσέπολις δεν το είδα. Αξίζει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αξίζει πολύ, παρόλο που είναι σαν κινούμενα σχέδια. Τα νοήματά του είναι απίστευτα. Προτεινόμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Το είχα δει πριν καμιά 10ρια χρόνια που έβλεπα λίγη τηλεόραση (γιατί τώρα δεν βλέπω καθόλου). 4-5 ταινίες Ιρανικού κινηματογράφου που έχω δει, όλες έχουν να κάνουν με την φτώχεια και τα συναισθήματα.
    Και για να μην δίνω λάθος εντύπωση, είμαι και ήμουν εντελώς άσχετος από κινηματογράφο απλά επειδή δεν μου άρεσε (και δεν μου αρέσει) ο mainstream κινηματογράφος στρεφόμομουν αναγκαστικά και σε άλλες ταινίες.

    Πολύ καλή η ανάλυση σου!
    Καλησπέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. πολύ ωραίο ποστ αγαπητή :)
    προστεθήκατε στα 'μ'αρέσει να διαβαζω"... α, το αξίζετε :)~~~~!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @fusmoker
    Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Πιστεύω πως κάθε μορφή τέχνης αγγίζει η δεν αγγίζει ευαίσθητες χορδές μας έστω και αν δεν έχουμε το σχετικό θεωρητικό υπόβαθρο. Οπότε δεν υπάρχει σχετικός ή άσχετος με την τέχνη....
    Την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. @roadartist
    Σε ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνεις να με προσθέσεις στα "αγαπημένα" σου....
    Μια θερμή καλησπέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιά είναι η γνώμη σας;